Life on the hill

De Langzame Man heeft twee weken langzaam zitten zijn op een prachtige heuvel in Frankrijk. Langzaam, maar niet eenzaam, want samen met Lydia.

Volledig geïsoleerd van de bewoonde wereld bood deze setting een prachtig laboratorium om mijzelf en mijn wispelturige lichaam aan nader onderzoek te onderwerpen. En daar heb ik het nodige van geleerd.

De belangrijkste constatering is dat ik me beter voelde dan ooit eerder gedurende de afgelopen twee jaar. Niet dat het allemaal perfect was, maar als ik mijn dagelijkse aantekeningen van de afgelopen weken vergelijk met de tijd ervoor, is het verschil overduidelijk. Nog steeds rilde en trilde alles van tijd tot tijd en schoot er af en toe een opblazende migraine in mijn kop, maar de frequentie en heftigheid waarmee dat gebeurde was drastisch minder. Had ik in de weken voor mijn vertrek de meeste dagen nog moeite om mijn ene been voor het andere te zetten, in Frankrijk maakte ik weer lange wandelingen.

Ik probeer de ervaringen in mijn Franse laboratorium te ontrafelen. Wat maakt dat ik me daar zoveel beter voelde, dat de energie-zuigende kracht, het zwarte gat, de knagende krab, die mij anders het leven zuur maakt, nu grotendeels afwezig bleef?

Is het een toevallige opleving, toevallig samenvallend met mijn verblijf in Frankrijk? Of zijn er aanwijsbare elementen die eraan hebben bijgedragen?

Ik doe er een gooi naar:

Ontspanning

Het leven op onze heerlijke heuvel is simpel. Elke ochtend slapen tot mijn lichaam aangeeft dat het genoeg is. Een ochtendduik (of eerder -bommetje, want van duiken krijg ik koppijn), ontbijtje en dan verder geen enkele verplichting. De belangrijkste vraag van de dag is wat we die avond gaan eten. Vrijwel geen restaurants in de buurt, dus alles uit eigen keuken.

Ik lees, schrijf, slaap. We praten, doen spelletjes en wandelen. We drinken wijn. Niets hoeft. Het leven van goden in Frankrijk.

Geen werk

Noodgedwongen moest ik daar ook af en toe wat ‘zaakjes’ doen. Dingen die ik moeiteloos twintig keer op een dag deed, in mijn vroegere leven. Maar daar, ingebed in de rust van de dag, merkte ik hoeveel energie één zo’n actie kan kosten. Simpelweg even iets uitzoeken, even een akte doorploegen, even een mailtje, het zette me nu flink op achterstand, met rillen en trillen en hoofdpijn als gevolg.

Geen sociale contacten

We zaten daar met z’n tweeën. Geen groepen om ons heen, geen afspraken, geen willekeurig binnenvallende kinderen. Dingen die prettig lijken in het dagelijks leven, maar waarvan ik nu merkte hoe rustig het is om ze even niet te hebben.

Via de Whatsapp en andere kanalen bleven we in contact met iedereen, maar dat kan op je eigen moment, zonder vaste agenda. Wel gezellige verbondenheid, maar geen druk.

Slaap

Slapen, slapen slapen. De smeerolie van lichaam en geest. Die ene keer dat ik ’s ochtends te vroeg werd wakker gebeld, moest ik het direct bezuren. Ik heb er geen geduld voor, maar als ik er per dag niet uur of 10 aan besteed - met volgens de Fitbit 8-9 uur echte slaap - , loopt het allemaal niet lekker en protesteert mijn hele lichaam.

Temperatuur

Ook het weer is van invloed geweest. We hadden mooiste nazomerdagen die je je kunt voorstellen. Temperaturen achterin de twintig graden, elke dag zon, nog geen drie druppels regen. De zon maakt me blij en een lichaam dat dagelijks rilt, is blij met de warmte.

Minder ziektekiemen

Een nieuw aspect dat me te binnenschoot is dat mijn immuunsysteem in totale isolatie ook minder belast wordt. In de stad, tussen de mensen, krijg je - alle corona-maatregelen ten spijt - onvermijdelijk een uitwisseling van ziektekiemen.. Het is niet ondenkbaar dat mijn gemankeerde immuunsysteem het daar moeilijk mee heeft en energie uit me wegzuigt.

Blijkbaar zijn er dus omstandigheden waaronder ik beter gedij dan in het ‘dagelijkse’ leven. Hoe kan ik hier lering uit trekken, wat kan ik hiervan mee naar huis nemen?

Ons thuis in Amsterdam is een kruispunt van gezelligheid. Een open huis zoals we dat altijd hebben nagestreefd. Maar mijn waarden zijn niet meer in lijn met de behoeften van mijn lichaam. Thuis is nu op meerdere fronten een riskante omgeving. De aanloop, hoe gezellig ook, leidt tot overbelasting. Ziektes worden het huis in getransporteerd. De drukte - en de verleidingen : lekker uit eten! - van de stad zorgen voor onrust.

Terugkijkend wist ik dit al. Ben ik niet steeds weggevlucht? Sinds vorig jaar twee keer naar Frankrijk, drie keer Kaapstad, een maand solitair in Eernewoude, daarna varend op mn bootje, en nu alweer twee keer de Franse Campagne. Al sinds vorig jaar zomer heb ik mijn beste momenten als ik weg ben van huis.

Dat patroon van vluchten is niet te negeren. Moeten we niet gewoon de handdoek in de ring gooien en het ‘hoofdkantoor’ sluiten? Maar waar vinden dan nog de gezellige familie-etentjes plaats? Of moet ik nog een jaar of wat blijven vluchten en hopen op herstel?

Voorlopig voorlopig kies ik voor het laatste. De boot is eindelijk klaar, dus tijd daar weer op te bivakkeren als het te druk wordt in Amsterdam. En Zuid Afrika gaat weer open voor buitenlanders, we zouden zomaar in oktober al kunnen vertrekken.

Laten we eens zien hoe we deze winter doorkomen. Met hopelijk veel tijd in virusvrij en zonnig Afrika. Vanaf mei volgend jaar kunnen we verwachten dat de virussen weer gaan liggen, zoals dit jaar ook het geval was. Dan zien we wel weer verder.

Het leven is misschien langzaam, maar in ieder geval niet saai. Voldoende verandering. Weer nieuwe (rustige) avonturen tegemoet!