De Langzame Man

 Ik ben altijd een haastig mens geweest. Je zou kunnen zeggen dat ik met haast ben geboren.

Het uit zich in hoe ik loop, hoe ik praat, hoe ik mijn eten naar binnen schrok en hoe ik problemen oplos. Het liefst heb ik snel resultaat, liever een halfbakken oplossing die direct werkt dan een doorwrochte aanpak met kwaliteit. Wil ik dat iets echt goed gebeurt, dan bedenk ik (snel) hoe het moet en laat ik de uitvoering over aan mensen met meer geduld.

Zo ben ik nu eenmaal.

Of: zo was ik.

Mijn lichaam staat niet langer toe dat ik volgas door het leven ga. Voor te veel hooi op mijn vork word ik afgestraft. Dus trek ik regelmatig noodgedwongen de handrem aan. Maar remmen geeft wrijving en leidt tot ergernis en nog meer energieverlies.

Het duurzame alternatief is: minder gas geven. De voet van het gaspedaal. De maximale snelheid terugbrengen, gelijkmatiger door het leven glijden.

Daarvoor moet ik mezelf heropvoeden.

Het begint met de planning, het doseren van activiteiten in mijn agenda. Als ik niet oplet schat ik mijn vermogens in, kijkend door mijn vroegere bril. En het oog was in dat opzicht altijd al groter dan de maag. Even een stuk autorijden, even gezellig met een grote groep een borreltje doen, even een klusje klaren, nog even dit, nog even dat, o ja natuurlijk, dat kan er ook nog wel bij! Zo was ik en zo denkt mijn hoofd nog steeds.

Zonder hierop bij te sturen jaag ik mezelf volledig in de vernieling. Ik kan niet meer wat ik kon. Voorlopig rantsoeneer ik mezelf op twee activiteiten per dag (althans dat probeer ik) en plan ik momenten van rust tussendoor.

En dan de uitvoering. Ook die is uitdagend.

Ik probeer mezelf te coachen in het langzaam leven. Eens niet de tafel af te ruimen door alles op elkaar te stapelen en dan balancerend in één zwik weg te brengen. Nee, loop gerust 5x heen en weer, op je gemak. Adem in, adem uit. Geniet van langzaam wandelen, slenteren in plaats van rennen. Kijk intussen bewust om je heen, geniet van de omgeving. Wees blij als een stoplicht op rood springt; wacht rustig op het groene licht, in plaats van vloekend alsnog proberen door te rijden.

Ik verander mezelf in de Langzame Man. Iemand die zich bedachtzaam door het leven beweegt. Iemand die de tijd neemt om meningen af te wegen. Misschien zelfs iemand die de tijd neemt voor kwalitatieve oplossingen.

Van haast naar traag. 

Van Formule 1 naar schaakspel. 

Niet minder uitdagend, wel totaal anders. Een complete redesign.

Het gaat nog niet zonder slag of stoot. Een halve eeuw karakter verander je niet zomaar. Als ik al goed gepland heb, dan ben ik in staat om in de uitvoering toch weer te haasten. Of er dient zich een onaangekondigde migraine aan, of een ril-tril-aanval, die roet in het eten gooit en me helemaal plat legt.

Gisteren ontspoorde ik weer eens. Ik was rusteloos. Ondanks de tropische hitte vond ik dat ik even snel heen en weer moest naar Amsterdam Noord, om wat aan het schip te doen. Op de (elektrische) fiets reed ik iedereen van zijn sokken. Al fietsbellend worstelde ik me door het Amsterdamse fietsverkeer. De haast hijgde in mijn nek. Het zweet stroomde rijkelijk. Mijn lichaam rilde en trilde. Pas op de terugweg hervond ik mezelf. Moest er wel om lachen. Zo makkelijk krijg je hem blijkbaar niet getemd!

Maar er zijn ook goede momenten, wanneer ik echt geniet van het langzame werk. Als ik rondslenter zoals ik vroeger alleen kon als ik op vakantie was. Als ik blij word van de schoonheid van het Vondelpark, de vrolijkheid van de Pijp. Als ik rustig adem vanuit mijn onderbuik, zonder stress, zonder druk. Dat smaakt naar meer.

Het ultieme ont-haasten is begonnen. Ben benieuwd hoe langzaam ik word. En of het beklijft. 

Wie is de baas? De haas(t) of de schildpad?