Watertrappelen
Na mijn vorige post is het een lange tijd stil geweest.
In de tussentijd heb ik wel gedachten en gevoelens in flarden opgeschreven. Maar ik kon er geen richting aan geven. Ik voel me als een zwemmer midden op zee, die de weg kwijt is. Watertrappelend om zijn hoofd boven water te houden, niet wetend welke kant op te gaan.
De snot-ziekte heeft me bijna 3 weken bezig gehouden. Na de eerste week had ik een korte opleving, daarna stortte ik weer in. Hoesten, hoofdpijn, rillen, verzwakt, moeite met lopen.
Maar meer dan het virale ongemak weegt de depressie waarin ik beland ben. Het niet meer weten wie je bent of waar je staat. Een lichaam als het Nederlandse zomerweer: volstrekt onvoorspelbaar, van dag tot dag, uur tot uur. Goede en slechte periodes wisselen elkaar af, zonder dat ik er grip op lijk te hebben.
Elke keer als het even goed gaat denk ik: waar lul ik over. Maar dan zak ik weer in en moet ik me hulpeloos terugtrekken. Afspraken afzeggen, dingen niet kunnen doen, ik vind het maar moeilijk.
Ik bekijk de wereld nog steeds door de bril van wie ik was. Dingen die ik vroeger goed kon lijken nog steeds makkelijk, maar zijn dat niet meer.
Gezellig met een hele groep borrelen? Ik word er doodmoe van. Even 10 uur naar Frankrijk rijden, piece of cake? Not anymore. Een meerdaagse vaartocht uitstippelen, rekening houden met getijden etc? Gaat niet meer, ik ben te onbetrouwbaar. Zelf vliegen? Idem dito. Even zakelijk iets regelen, contracten etc? Kan wel, maar duurt langer. En ik maak fouten die ik vroeger niet maakte.
Het frustreert me. Ik ben gewend mezelf af te rekenen op output, op productie, op nuttige activiteiten. Dus stel ik mezelf continu teleur. Ik loop te kankeren* op mijzelf en op mijn lichaam. Ik klaag.
Voor Lydia is dat allemaal erg ongezellig. Zij moet het steeds aanhoren. Maar erover zwijgen gaat ook niet, dat bouwt een muur tussen ons in. Dus vraag ik haar geduld te hebben. En vraagt zij mij er iets aan te doen, de lat niet zo hoog te leggen, mijn nieuwe zelf te accepteren.
Ken uzelf! stond boven de tempel van Delphi. Ik ken mezelf totaal niet meer. Maar gezien de constante verandering van mijn gestel is het moeilijk om een eenduidig beeld te vormen van mijn nieuwe ik, om regels te formuleren die op langere termijn van toepassing zijn.
Het enige wat ik kan doen is zo goed mogelijk voelen. Voelen wat op dit moment wel en niet kan.
En me niet schamen voor momenten van zwakte. Dat laatste vind ik misschien nog wel het moeilijkst.
Daarvoor moet ik in ieder geval loslaten wat ik denk dat ik ben. Zelfs zonder mijn nieuwe zelf te kennen.
Verwachtingsloos naar jezelf kijken. Is dat mogelijk?
Ik ga het maar weer eens proberen.
*het recht om dit woord te gebruiken heb ik verdiend
Sterkte Herman!
BeantwoordenVerwijderenDurf te rouwen, tastend in den blinde (Oosterhuis).... Ik ben er zelf doorheen gegaan ... Daarom schrijf ik dit. Er komt licht.
Als we geboren worden, zijn we, als het einde nadert zijn we ook... Er is een stuk in jou dat niet verandert ondanks alle enorme veranderingen in jouw fysieke omstandigheden. Je echte vrienden zullen je trouw blijven.
Blijf trappelen! Wellicht is er een opblaasbedje in de buurt waarop je even kan uitrusten en genieten van de paar Hollandse zonnestralen, en misschien heeft datzelfde luchtbedje zelfs een handige bekerhouder waar al een biertje in koud staat. Tot die tijd trappelen wij mee!
BeantwoordenVerwijderenHerman I can feel your frustration in the words you write. But do not allow this frustration to turn to despair. As we get older we all find ourselves not being able to do certain things as well as we could when we were younger - our minds and bodies do not react, respond and perform the same way.
BeantwoordenVerwijderenThis is the natural order of things.
However, for you, this natural order has been accelerated because of that dreadful condition so it is not a gradual realisation but a horrendous shock!
You are, without doubt, the strongest person I have ever known. So I can say, with no doubt whatsoever, that you will find your new "You". You will find your new levels (whatever they may be) and you will learn to live with that - as you have learned to live with so much already.
Will you ever be as you were? Who knows. But this I do know, Herman at 60% of what he was is far more than most people will ever be! And, in the end, what matters is that you are here, now and able to share your journey with your family and friends who all want you to be with us for a long long time to come!
Altijd bijzonder om je post's te lezen Herman. Stel je verwachtingen bij, dan vallen de teleurstellingen misschien mee. Maak ,voor zolang het nodig is, het resultaat van wat je wilt bereiken minder belangrijk. Je bent er, je bestaat, dus je leeft! Dat is nu belangrijker dan je "output" op weg naar nieuwe doelen.
BeantwoordenVerwijderenHerman, het zal voor een ander niet voor te stellen zijn waar jij doorheen gaat. Toch bewonder ik elk bericht weer de levenskracht die jij in je hebt. Ook heb ik er alle vertrouwen in dat jij (Uiteraard met de hulp van Lydia en je naasten) dit gevecht gaat winnen. En zoals Dennis hierboven beschrijft is 60% Herman al vele malen meer dan de meeste mensen ooit zullen zijn.
BeantwoordenVerwijderenHeel veel sterkte, kracht en liefde toegewenst.
Wat mij betreft geen schaamte voor zwakte, ik voel alleen maar kracht in ieder bericht dat ik van je lees!
Thanks so much, all of you for your continuing support!!! Love you all!
BeantwoordenVerwijderenWer bin ich heut?
BeantwoordenVerwijderenWer bin ich morgen?
War ich mir gestern schon bekannt?
Wie viel Teile des Bewusstseins
werden mir noch zuerkannt?
Ständig führt die große Quelle
mir neue Teile zu
Der Menschsein Vielfalt zu erkennen
In ihr zu leben, gibt mir Ruh
ria.walenco