Viraal gegaan

Ik ben weer eens viraal gegaan.

Na twee maanden in isolatie was ik bijna vergeten waarom ik ook weer in februari naar Kaapstad vluchtte. Het doel was toen om te ontsnappen aan de hier rondwarende virussen, verkoudheden die mijn hele systeem verzwakten en onder invloed van kou en regen vrijwel niet weg te werken waren. 

Met mijn focus op virussen was ik de wereld een kleine maand voor. Want terwijl ik in Zuid-Afrika zat barstte het Corona-geweld wereldwijd pas echt los. Toen ik op de heenreis in het vliegtuig stapte en een mondkapje opdeed, verontschuldigde ik me nog lacherig tegenover mijn buurvrouw. ‘Dit is niet vanwege Corona, hoor!’ Om haar daarna in te wijden in het leven van de Leukemist.

Intussen is de wereld veranderd. Mondkapjes zijn nu verplicht in vliegtuigen. En dit keer gaat het wél om Corona.

Maar door die focus op dat ene virus en door mijn smetteloze solo-wereld op eiland en boot was ik dus even vergeten dat er meer ziektes zijn die mij kunnen plagen. 

Het begon nog goed na mijn terugkeer in Amsterdam, met een huishouden dat uitsluitend uit Lydia en mijzelf bestond. Niemand in huis. Alleen sociale bijeenkomsten buiten op de kade of in de tuin.

Maar toen kwam Nikki weer thuiswonen. En dat maakt het moeilijk de andere kinderen te weren. En het weer werd minder, waardoor buitenzitten minder aantrekkelijk werd. En kleinzoon Dante wilde ook wel weer eens opgepakt en geknuffeld worden door Oma, ondanks zijn op de juist weer geopende creche opgedane snottebel. En, en, en… Zo brokkelde de muur van bescherming steeds verder af. Met uiteindelijk als resultaat dat ik Dante naast me in bed had liggen, toen nog denkend ‘ach, dit is zo leuk, wel een verkoudheidje waard’.

Dat heb ik geweten. Het huis-tuin-en-keuken-snotvirus heeft me flink geveld. Daar waar Lydia een dagje liep te snotteren, heb ik het hele weekend in bed gelegen. Brandende longen, hoesten, brandende keel, pijnlijke kop en vrij spel voor alle transplantatie-gerelateerde symptomen. Ik sta nog steeds te shaken op mn benen, al lijkt het de goede kant op te gaan.

Het is te hopen dat de betere weersomstandigheden me sneller op de been krijgen dan in het druilerige, koude januari.

Intussen hebben we de huisregels weer wat aangescherpt. Maar wat voor leven heb je als je alleen maar wegrent voor ziektes? Zó wil ik niet leven. Ik wil de kinderen kunnen zien en gezellig samen zijn met vrienden. Nu, met mooi weer, gaat dat nog wel, maar hoe straks in de herfst? Ik wil niet de rest van mijn leven op een onbewoond eiland zitten!

Op dit moment profiteer ik nog van de collectieve virusangst, die iedereen op afstand houdt. Maar er komt een tijd dat ik het weer allemaal zelf moet regelen. Laten we hopen dat mijn immuunsysteem intussen aan de slag gaat om zelf weer antistoffen aan te maken. Het zou mooi zijn als ik dan niet meer zo vatbaar ben. 

Maar om immuniteit op te bouwen moet ik misschien juist weer ziektes opzoeken… 

Wat te doen? Een lastig dilemma.

het Rhinovirus, aka het snotvirus