Na de odyssee

Intussen is de wereld weer een paar keer om zijn as gedraaid. Het leven presenteerde zich in caleidoscopisch veranderende perspectieven, die nu weer even tot rust lijken te zijn gekomen.

Allereerst het eind van onze vaartocht. Na alle stormen en koortsaanvallen is het toch een prachtige reis geworden. De varende ‘suikertaart’ Danielle bood een heerlijk comfortabel en betrouwbaar platform voor onze hereniging. Het weer was mooi. We hebben bij vrienden aangelegd en daar gebarbecued. We hebben eilandjes aangedaan, heerlijk rustig gevaren. Samen zitten boetseren en schilderen. Geen slecht leven. En heel fijn samen.

Maar toen waren we opeens weer terug in Amsterdam. Nikki uit huis. En dat viel zwaar.

Want wat deed Odysseus na zijn Odyssee? Na tien jaar van varen en avonturen, altijd op weg naar huis, maar steeds afgeleid door lot, gevaar of nieuwgierigheid, kwam hij uiteindelijk thuis op het eiland Ithaca. En toen? Wat deed de gevierde held, ging hij met pensioen? Het zal hem niet licht gevallen zijn.

Mij verging het niet anders. Mijn thuiskomst bracht een dood punt. De avonturen waren voorbij. De kanker overwonnen, stamceltransplantatie overleefd en - vooralsnog - het virus op afstand gehouden. Terug thuis, zonder doel, zonder werk, zonder leven.

Het voelde ook als terug in de tijd, terug naar het huis waar ik ziek ben geweest, waar ik voor het drama begon eigenlijk maar een paar maanden in gezondheid heb gewoond. Het carillon van het Rijksmuseum dat dezelfde deuntjes speelt als tijdens mijn ziekte. Weer middagslaapjes in datzelfde bed.

En dan Nikki uit huis gezet, logeren bij vrienden. Hoewel ze zei het geen probleem te vinden waren er toch tranen bij het afscheid. En het voelde zo kaal en leeg hier in huis.

Als ik niet al depressief was dan werd ik het wel als ik langs haar kamer liep of haar spullen zag liggen.

Vijf kinderen uit huis zien gaan zonder dat het pijn deed - altijd blij om getuige te zijn van hun nieuwe avonturen - en nu opeens Empty Nest Syndrome.

Gelukkig kon ik me storten op de verbouwing van ons schip, dat op de werf ligt in Amsterdam Noord. We moeten alles op alles zetten om half juli weer te kunnen varen. En daarvoor moet er nog een boel getimmerd en geïnstalleerd worden. Ik ben de afdeling inkoop. Veel beslissingen nemen en veel uitzoeken en bestellen. Het houdt me bezig, vaak meer dan mijn bonzende kop goed vindt. Daar moet ik nog een evenwicht in zien te vinden.

Intussen vaar ik lekker met ons kleine bootje door de grachten. Of helemaal naar de werf. Zachtjes zoemend, elektrisch voortgedreven. Heerlijk vind ik dat, dan kom ik tot rust.

Gaandeweg hervind ik zo mijn draai. En na overleg met mijn hematoloog: Nikki mag weer thuiskomen!

De ervaring met andere stamcelgetransplanteerden leert dat zij zelden complicaties ontwikkelen als ze Covid-19 oplopen. Het hebben van een kinderlijk-onderontwikkeld immuunsysteem lijkt zelfs in mijn voordeel te werken. Dus hoewel het advies blijft om de ziekte niet te krijgen, is er geen onmiddellijke doodsdreiging. En mag Nik - mits voorzichtig en zoveel mogelijk deuren open - weer in huis komen.

Zolang als het duurt, want ook zij gaat, mits de grenzen open gaan, straks haar avonturen tegemoet.

Blijft de vraag hoe mijn leven zich verder gaat ontwikkelen. Wat wordt mijn werk, nu mijn hoofd mijn vroegere laptoparbeid afstraft? Het zal wel blijken. Eerst dat schip maar eens afmaken.

Jacob op de werf

Varen met Lydia

Varen met Lydia, wat later op de dag :)