Herenigd

(in de tussentijd is Lydia bij mij aan boord gestapt, na Covid-negatief getest te zijn. We varen van Amsterdam naar Friesland om de huurboot terug te brengen)


Rillend van de koorts ligt lydia in bed. De in Kaapstad bemachtigde thermometer geeft 39.5 aan. Hoe kon dit nu weer gebeuren? Waar komt dit vandaan? Lydia is nooit ziek. Twee weken clean geleefd, negatief getest voor Covid en nu hier alleen met mij aan boord van onze huurboot. Hoe the F kan een virus zich weer tussen ons wringen? 

Ik verhuis mijn beddengoed naar de hut voorin. Weer gescheiden. 

Terwijl ik in een potje roer om toch wat avondeten op tafel te kunnen zetten, sta ik te janken.

Lyd ziek, misschien wel Corona. Wat voor lijdensweg gaat zij tegemoet? Hoe gevaarlijk is dit? En ongeacht welk virus of bacil ze bij zich draagt, ik moet het niet krijgen. Daar is dit allemaal ooit om begonnen. Daarvoor ben ik naar Afrika gegaan, daarom heb ik me afgezonderd op eiland en boot. 

En nu we eindelijk weer bij elkaar zijn wordt het samenzijn weer onmogelijk gemaakt. Ik voel me ongelofelijk genaaid. 

Er heerst wel iets aan boord : gisteren heb ik de hele nacht boven de pot gehangen, verschrikkelijk. Kan iets zijn wat we gegeten hebben, maar krijg je daar een dag later koorts van? 

We liggen op een idyllisch plekje op de grens van Friesland en Overijssel. De avondzon schijnt op het achterdek. Prachtige omgeving. We zien het nauwelijks als we aan dek ons prakje naar binnen proberen te prikken. Lydia ingepakt in drie jassen en twee truien. 

Hoe nu verder? Lydia wil bij ons thuis in isolatie. Uitzieken achter gesloten deur in de logeerkamer. Ik zie het niet zitten. Ik zie niks meer zitten. 

We besluiten om te wachten tot morgenochtend. Zien hoe het zich ontwikkelt. Waar we nu zijn kan toch geen auto komen. 

We waren net een beetje door het proces van hereniging heen. Naast de vreugde om weer samen te zijn, is er in 2,5 maand ook veel gebeurd en hebben twee levens zich onafhankelijk ontwikkeld. 

Onze afvaart uit Amsterdam begon al heftig. Het was voor Lydia tevens het afscheid van Nikki, als laatste thuiswonende kind. Als we straks terugkomen is ze uit huis vertrokken, zo is de afspraak. Het einde van een tijdperk. Het lege nest. 

Wegvarend luiden we de scheepshoorn, terwijl Nik ons uitzwaait. 

Lyd is in tranen. Maar daar is weinig tijd voor. De noordooster storm heeft het ijmeer flink opgeklotst en ons kruisertje is niet van de stabiele soort. Stampend en af en toe rollend ploegen we richting Gooimeer. Lyd wordt licht zeeziek en binnen horen we van alles tegen de vlakte gaan. Gerinkel van servies... Ik had al eerder zwaar weer op open water, maar dit is toch een tandje zwaarder, blijkt. We besluiten te stoppen in de schuilhaven bij Almere. Morgen dan maar verder. 

Nadat we de  rotzooi hebben opgeruimd, zitten we er verslagen bij. Onder welk gesternte staat onze hereniging? Is dit het begin van een romantisch vaartochtje?

Een paar dagen later kwam er nog een storm. Een complex aan wederzijdse gevoelens kwam los. Ik: verbannen, buitengesloten, me opgeofferd zodat Lyd bij kinderen kon zijn. Lyd: jij was maar weg, liet mij alleen, deed je eigen ding zonder mij. 

Hoezeer we beiden verstandelijk alle stappen hadden beredeneerd en goed bevonden, daaronder lag toch een laag van gevoelens over uitsluiting, verlating, egobestaan, eenzaamheid!!

Alle pijn die ik tijdens mijn solitaire tijd weggestopt heb, de beerput vol gevoelens die ik afdekte met het mooie verhaal, de clowns-act, kwam nu los. Woorden en tranen tuimelden over elkaar, bij ons beiden. Het was pijnlijk, het was mooi, het was helend. 

Het voelde weer heel goed daarna. Weer terug bij elkaar. 

En nu die rare ziekte... 

De beslissing om tot de volgende ochtend te wachten bleek de juiste. Lyd kwam op bibberende benen maar met opgewekt gezicht de kajuit binnen. Het rillen was voorbij, de koorts ook. De thermometer bleek de reis uit Afrika toch niet helemaal overleefd te hebben, want gaf nog steeds 39.5 aan. 

Wat het is geweest, geen idee. Restant emoties in fysieke vorm? 

Maar we vegen onze krakkemikkige lichamen bij elkaar en gooien de trossen los. 

Samen verder op weg. 

Idyllisch uitzicht...