Bootvluchteling

Ik voel me als Odysseus. Elke keer dat ik denk huiswaarts te keren is er weer een omstandigheid die me daarvan afhoudt. Was het eerst het Nederlandse regenweer dat mij naar Afrika deed vluchten, vervolgens joeg het aanstormende virus mij naar een Fries eiland. En daarvoor was het de leukemie die me uit het leven wegrukte, gevolgd door de - achteraf bezien - niet minder heftige stamceltransplantatie. Al ruim anderhalf jaar op de vlucht voor mijn eigen lichaam en de boze elementen die het bestoken. Steeds op zoek naar nieuwe oplossingen om het onheil te ontlopen.

Na twee maanden niet thuis te zijn geweest, verlangt deze Odysseus er naar zijn Penelope weer in de armen te sluiten. Daarvoor is nog even geduld nodig. Dochter Nikki doet eindexamen, moet daarvoor af en toe op school zijn en heeft - voorzichtig en sporadisch - contact met leeftijdsgenoten. Omstandigheden die zich niet laten verenigen met mijn wens om clean te blijven. We hebben afgesproken dat zij tot half mei thuis kan zijn en dat ik daarna haar plaats inneem.

Nog bijna drie weken te gaan dus. En die tijd ga ik virusvrij varend doorbrengen. Op een gehuurd motorjacht koers ik vanuit Friesland richting Amsterdam. Vandaag de eerste etappe.

Met pijn in mijn hart heb ik afscheid genomen van mijn eiland. Wat een mooie tijd is het daar geweest. Ik had verwacht dat ik na een week of twee eenzaamheid het wel gezien zou hebben. Maar het tegendeel bleek. Mijn dagen vulden zich zonder dat ik me ook maar een moment verveelde. Ik heb geschreven, geschilderd, gekookt, ik heb wandelingen, roeitochten en muziek gemaakt. Aan boeken lezen en films kijken kwam ik nauwelijks toe. So little time, so much to do.

Ook aan eenzaamheid kwam ik niet toe. De continue stroom aan whatsapp-berichten en de regelmatige zoomborrels hielden me in contact met misschien wel meer mensen dan normaal het geval zou zijn geweest. 

Kwantitatief zat het wel goed, maar de kwaliteit, het echte samenzijn, heb ik wel gemist. Vooral de laatste dagen, toen mijn gezin en wat buren thuis in Amsterdam op de kade corona-veilig het lenteweer vierden en ik via mijn schermpje getuige mocht zijn van deze gezelligheid, sloeg het spook van zieligheid en fomo toe. Op zo’n moment wil je er gewoon weer ‘bij’ zijn, niet als een telefoon die van hand tot hand gaat, maar zelf op een stoel zitten en onderdeel zijn van het gezelschap.

Ook de twee keren dat Lydia langs is geweest in Friesland hielden naast de vreugde over haar komst, het verdriet van het afscheid in. En de frustratie over de fysieke afstand, elkaar niet kunnen vasthouden, niet kunnen knuffelen. Ik heb na haar laatste bezoek een hele dag in de put gezeten. Het is wel even genoeg geweest, deze ongewenste scheiding.

Nog een dikke twee weken dus. Ik toer rond op m’n scheepje. Elke dag een klein stukje richting Amsterdam. Ik vaar maar een uur of 2 per dag, dat is vermoeiend genoeg en zo kan ik nog wat tijd besteden aan mijn andere bezigheden. De eerste etappe bracht me naar het onder frieslandvaarders vermaarde Konijneneiland. Helaas geen konijn meer te bekennen, maar de mooie herinneringen huppelen hier nog rond. Heerlijke zomeravonden, met de kinderen, met vrienden, kampvuur en muziek. Onbezorgde tijden.

Hoe mijn route verder verloopt weet ik nog niet. Dat hangt af van hoe ik me voel en van de bediening van bruggen, die vanwege Corona gedeeltelijk is opgeschort. Per provincie of waterschap geldt een verschillend beleid. Ik zie per dag wel wat mogelijk is. 

Net als ik de afgelopen anderhalf jaar geleerd heb te doen.

PS. omdat velen mij vragen of ik wil laten weten hoe het gaat en waar ik ben op mijn nautische tocht, heb ik besloten om mijn twitteraccount weer eens van stal te halen. Op @twitherman post ik, als aanvulling op dit blog, de komende weken zo af en toe mijn beslommeringen en wederwaardigheden.

MS Danielle op t Konijneneiland