Terug naar de Kaap

Ik heb even niet geschreven en dat heeft verschillende redenen.

Ten eerste gebeurde er niet bijster veel dat het vermelden waard is.

Ten tweede was het een tijd met veel hoofdpijn en weinig energie.

Ten derde ben ik in mijn hoofd bezig met de beloofde ‘lessons learned’, maar ik voel dat ik nog niet genoeg afstand heb om daarover te schrijven. Mijn kijk op het leven blijft veranderen. Was ik een half jaar geleden nog helemaal bereid het einde te accepteren en - zolang zich dat einde nog niet aandiende - de mensheid te zien als een continuüm waarvan ik een onbeduidend deel uitmaak, nu merk ik dat ik moeite heb om deze naar het Boeddhisme neigende levensbeschouwing te omarmen. Het ego speelt weer op, plannen ontstaan in mijn hoofd. Intussen is het herstel traag, wat leidt tot slijtage. Daar waar eerst gevochten werd, is het nu afwachten. Stapjes voor- en achteruit.

Het is een ingewikkelde fase. Elke keer dat ik denk dat ik weer een sprong vooruit heb gemaakt, krijg ik weer te maken met iets dat mij terugzet. De afgelopen maand was het vooral het natte Nederland, met rondwarende ziektes. Ik pikte alles op wat voorbijkwam. En wat ik kreeg hakte er dubbel hard in: een gewoon verkoudheidje kon leiden tot een totale system breakdown. Niezen en hoesten triggert weer mijn hoofdpijn. Begin januari had ik vrijwel dagelijks een flinke migraine. Gordijnen dicht en plat liggen.

In zekere zin was het traject een jaar geleden een stuk makkelijker. Weliswaar in het ziekenhuis, met chemo’s en zware behandelingen, maar ook weer duidelijk waar je mee bezig was en vooral met een duidelijk tijdspad, hoe onzeker de uitkomst dan ook was.

Waar ik nu sta kan niemand me zeggen hoe lang het zal duren. Ooit werd me beloofd dat 1 jaar na transplantatie het grootste risico van terugkeer van de leukemie geweken zou zijn en dat ik me dan wel weer goed zou voelen. Nu hoor ik van lotgenoten dat er wel drie jaar voorbij kan gaan voor de systemen weer werken zoals voorheen.

Momenteel zit ik weer in Kaapstad. Eerst met Lydia en nu nog wat extra dagen alleen. De heldere zonlucht en het zeelicht hier hebben me weer grotendeels genezen van de Nederlandse winterziektes. Ik voel me beter dan ooit in het afgelopen jaar. Wat heerlijk is het hier! Wandelingen gemaakt en zelfs bergen beklommen.

Maar ook hier liggen weer de tegenslagen op de loer: door (waarschijnlijke) uitbraak van GvHD - reactie van mijn nieuwe bloed tegen mijn darmgestel - moest ik weer extra zwaar aan de prednison, waarvan het vervelendste is dat de afbouw straks weer gepaard gaat met stelselmatige setbacks. Verder wel de gebruikelijke symptomen, maar dan in gedecimeerde vorm, zodat het me niet steeds lam legt.

Nog twee dagen zon en schone lucht en dan moet ik weer terug. Ik hoop dat me dit keer ziektes en malaise bespaard blijven - het mooie Nederlandse voorjaar tegemoet. En zo niet, dan maar snel terug naar de Kaap.

Zo blijft het krabbelen. Vorig jaar was de analogie het beklimmen van een berg. Daarna kwam de afdaling naar het gezonde leven. Die afdaling lijkt me gevoerd te hebben naar een oneindig heuvellandschap. Op en neer, zonder zicht op de horizon, zonder zicht op het einde. Almaar door, tot ooit de heuvels minder worden en vlakker land zich aandient.

Het is de beklimmer van de top die de lof oogst, maar de werkelijke held is hij die ook weer thuis komt.

Ik..., ik ben nog wel even onderweg.