Stuurman aan wal

Vorige week zondag vierden we de vijftigste verjaardag van Coen, mijn zakenpartner en strijdmakker gedurende de afgelopen 17 jaar. Een diner met vrienden uit verschillende windstreken. Uitgelaten gezelligheid, heerlijk eten en drinken.

Het was niet vanzelfsprekend dat deze gebeurtenis zo gevierd werd. Coen heeft een zwaar jaar achter de rug. Met mijn wegvallen is er een dubbele last op zijn schouders gekomen, terwijl een van de benen waarop hij stond - onze kameraadschap - onder hem weggemaaid was. Mijn ziekte maakt meer slachtoffers dan alleen mijzelf.

Tijdens het diner hielden we allebei een korte speech. Hij memoreerde de mooie tijden, maar ook zijn struggle gedurende het afgelopen jaar. Ik vergeleek ons met het onoverwinnelijke duo Asterix en Obelix, dat nu uit elkaar gedreven is. Om het verhaal een positieve draai te geven spraken we beiden over mooie gezamenlijke acties die - hopelijk - nog komen gaan.

Na afloop keek ik in dankbaarheid terug op de mooie avond, maar ook voelde ik pijn. De pijn van de scheiding, de pijn van het niet meer samen optrekken, niet meer onderdeel te zijn van het strijdtoneel. Ik voel me als de stuurman aan wal. In een rolstoel.

Daar waar ik vanaf het begin af aan trots ben geweest hoe ons hele henQ team mijn afwezigheid heeft opgepakt, hoe nieuwe verantwoordelijkheid werden genomen en hoe alles bleef draaien, kan ik die vreugde niet vinden als ik kijk naar de teloorgang van mijn partnership met Coen. Dat is voor mij alleen maar verlies.

Ik voel me machteloos. Op geen enkele manier kan ik consistent een bijdrage leveren aan de business. Ik ben daarvoor - lichamelijk en geestelijk - nog veel te onbetrouwbaar. Niet geloofwaardig naar investeerders en bedrijven. En het is Coen die me er steeds op wijst dat ik niet uit nostalgie of gemakzucht moet terugvallen in mijn oude rol - ik heb nu de mogelijkheid om nieuwe keuzes te maken, die kans moet ik mij niet ontnemen.

Dus sta ik maar aan de kant en zie hoe het schip wegzeilt zonder mij. Steeds verder en onbereikbaarder.

De vriendschap blijft. Die wordt op onregelmatige basis gevierd met een krokettenlunch. En daar ontstaan altijd wel weer nieuwe gezamenlijke plannetjes. Maar voor ons beiden zijn dat voorlopig bij-zaken. Leuke dingetjes, maar niet het echte werk. 

Voor mij komt het wederom aan op geduld. Ik hoef voorlopig niks, ik wacht tot de toekomst zich openbaart. Intussen ga ik door een fase van rouw. Pijn en verdriet om een periode die was, om een overwonnen onoverwinnelijk duo.

uit het fotoalbum van Obelix en Asterix