Nog lange niet

Ik ben er nog niet. Verdomme, ik ben er nog lang niet.

Voor de zoveelste keer heb ik me weer laten betoveren door een paar goede dagen waarin ik weer mocht proeven aan ontluikende levensenergie. En voor de zoveelste keer kreeg ik weer het lid op de neus. Het lichaam stagneert weer, een keur aan oude en nieuwe kwalen dient zich aan. De middagslaap is weer terug. Ok, de ochtendslaap ook.

Als ik over mijn schouder terugkijk, naar de trage dagen van het eerste kwartaal, is het allemaal geen drama. Ik leef een stuk meer dan toen. Maar dat ik vol bravoure al liep te verkondigen dat ik niet langer ‘patient' wilde zijn, was toch echt te voorbarig. Veeeel te voorbarig, zo peperde mijn lieve coach me in. Ze gaf me er van langs. Allereerst omdat ik, door me onkwetsbaar te voelen, mijn genezing in gevaar breng. De zorgvuldige hygiene van het begin, toen ik geen handen gaf, geen deurkrukken aanraakte en vier keer per dag tanden poetste, had inmiddels plaatsgemaakt voor de gedachte dat meer ziektekiemen me alleen maar sterker zouden maken. Terwijl mijn immuunsysteem daar voorlopig nog lang niet niet voor is toegerust. Voorzichtigheid blijft geboden.

Ten tweede bén ik gewoon nog patiënt. Iemand die nog dagelijks een lijstje met een stuk of tien lichamelijke ongemakken kan opdreunen, kan zichzelf moeilijk genezen verklaren. Coach hielp me een tijdlijn te visualiseren. Met als eindpunt het moment dat ik me echt weer goed voel. Vanuit dat gevisualiseerde punt keek ik terug naar mijn huidige zelf. En daarachter mijn zelf van de afgelopen acht maanden. Hoe mooi te zien wat ik in die tijd al met geduld bereikt heb! En hoe lang nog de weg van het nu naar het toekomstige heil. Ik kan er geen maanden op plakken, maar van wat ik zie en hoor kan het best nog wel een jaar duren voor ik mijn lichaam weer als het mijne kan beschouwen. Een jaar… Het eerdere ijkpunt van 1 maart, dat ooit ver in de toekomst lag, lijkt opeens heel dichtbij. Zo van: onhaalbare-deadline dichtbij.

Maar verschuiven van perspectief helpt. Ik heb dat al een paar keer eerder gedaan. Meer tijd geeft rust.

Gisteren stuurde Lydia mij een twitter-draadje door van een lotgenote, die haar transplantatie in 2014 onderging. Haar leven werd daarna ernstig op de proef gesteld. Lichamelijke uitdagingen, verminderde concentratie, verlies van baan beroofden haar van identiteit en betekenis. Nu vijf jaar later, vierde ze de overwinning. Weer terug in het leven, aan het werk en als ultieme bevestiging winnaar van een voor haar belangrijke competitie.

Vijf jaar. Dat plaatst het allemaal nog meer in perspectief.

We sluiten maar weer af met het adagium dat van het begin af aan mijn reddingsboei is geweest: geduld, geduld, of zoals de gidsen op de Kilimanjaro zeiden: póle, póle.

Dit heeft weinig met dit stukje te maken, maar we waren in de herfstvakantie in Eernewoude en het was er gewoon mooi!