Droomreis

Een jaar geleden, ik lag in het ziekenhuis, brachten vrienden een bezoek aan Lydia. Ze waren op weg naar Schiphol om een maand door te brengen in Kaapstad. 'Volgend jaar gaan jullie mee'. Op dat moment leek dat een over-optimistisch vooruitzicht. Lydia had het er zwaar mee; teveel hoop leidt soms tot hopeloosheid.

In april, de stamceltransplantatie nog maar net achter de rug, in bed liggend als een pasgeboren baby, besloot ik om tickets te kopen. Ik geloofde niet echt dat de reis door zou gaan, maar het voelde goed om een punt aan de horizon te hebben, iets gepland in de toekomst waar we naar uit konden kijken. Ik houd van Kaapstad. Van de lucht, het licht, de gemoedelijkheid en het lekkere eten. De vorige keer dat ik er overwinterde wilde ik niet meer naar huis.

Toen mijn lichaam aansterkte en de kansen toenamen, kaartten we het plan ook aan in het ziekenhuis. Voor- en tegenstanders daar. De risico’s scholen voornamelijk in de hygiënische omstandigheden. Niet alleen ‘Afrika’ maar ook nog twee keer elf uur in een vliegtuig waarin ziektekiemen door het ventilatiesysteem democratisch verspreid worden. Maar er waren ook voordelen te noemen: zon, zeelucht en rust. Mijn verblijf in het zonnige Frankrijk deze zomer had me tenslotte ook veel goed gedaan. Het bleef een punt van discussie.

Uiteindelijk, na wikken en wegen, kreeg ik de zegen van de afdeling hematologie en wat extra prikken en noodpillen van het tropencentrum. We konden weg! Mits ik me goed genoeg zou voelen. Dat werd nog even spannend. Maar uiteindelijk stond het sein op groen. En het weer werkte mee: aanhoudende regen- en hagelbuien in Amsterdam, dalende temperaturen, duidelijke aanmoediging om zonniger oorden op te zoeken.

En nu, na een wat oncomfortabele vlucht - gemuilkorfd door een mondkap, zitten we hier! Met uitzicht op de prachtige groenblauwe oceaan. Een frisse zonnige zeebries. We doen hier helemaal niets. Liggen en lezen en lekker eten. Af en toe een wandeling. Niets hoeft, het lichaam dicteert het tempo.

Bij mijn eerste tochtje buiten, richting het strand, stuitte ik op wat kunstig geplaatste betonnen letters, die twee woorden vormen. Ik liep er recht tegenaan. Het eerste wat ik zag tussen mij en de zee.

Live On

Een mooie leuze, veel passender had men mij niet kunnen ontvangen.

En een goed advies. Ik zal het maar opvolgen!