Waarheen?

Toen mij in het ziekenhuis voor het eerst werd uitgelegd hoe het verloop van ziekte en herstel eruit zou gaan zien, had ik het al voorspeld: het venijn zit in de staart. In het begin heb je duidelijk iets om voor te vechten, iets om dagelijks mee bezig te zijn. Er ligt een behandelplan. Chemo’s, scans, bestraling, je wordt goed bezig gehouden. Altijd weer een volgende mijlpaal in de agenda. Gebeurtenissen volgen elkaar snel op, veel om over te schrijven een veel fijne reacties van meelevenden.

Hoe anders is dat nu, na een jaar, op misschien de helft van de rit. De ziekte zelf lijkt bedwongen. Het wachten is op herstel van lichaam en geest. Zonder stappenplan, zonder mijlpalen. Een niemandsland tussen (bijna) dood en leven. Theoretisch genezen, maar nog lang niet terug op het niveau van het oude bestaan.

Vooruitgang is moeilijk te meten. Terugkijkend weet ik wel dat er een boel verbeterd is sinds ik elke dag kotsend in mijn bed lag. Maar hoeveel en in hoeverre de gevoelloosheid van mijn voeten en handen beter is geworden? Het is lastig objectief vast te stellen. Toch, ik heb meer energie, lig minder in bed, ben mobieler. 

Die nieuwe energie maakt het moeilijk om geduldig te blijven. Mijn nieuwsgierigheid lokt me weer in projecten, ik verzin activiteiten die ik zou kunnen opzetten. Grote ideeën, nieuwe structuren, plannen op de lange termijn.

Maar naarmate ik hierover met anderen praat en naarmate ik de eerste muizenstapjes richting ‘business’ zet, merk ik dat ik niet de kracht heb om dingen daadwerkelijk tot stand te brengen. Mijn concentratievermogen beperkt zich tot een uurtje achter de laptop. Ik maak veel domme, slordige fouten. De daadkracht ontbreekt. Ik ben er gewoon nog niet klaar voor. Dat maakt me onzeker.

Het roept ook de vraag op hoe mijn leven er dan straks uit gaat zien. Als ik dan niet meer geschikt zou zijn voor hardcore ondernemerschap, wat dan? Ga ik me richten op passief investeren en coachen? Ga ik full time schrijven? Ga ik op een berg in Italie zitten? Rondzwerven op de boot?

Oneindig veel mogelijkheden. Het gevoel dat ik moet kiezen. De vraag wie ik eigenlijk ben. Wat zijn mijn specifieke kwaliteiten, wat kan ik bijdragen, móet ik bijdragen?

Een ware existentiële crisis.

Ik biechtte dit op aan mijn coach. Zij dacht niet lang na. “Jij bent gedurende je ziekte altijd zo goed geweest in het leven van minuut tot minuut, je kon alles blijmoedig aan zonder je zorgen te maken. Waarom nu dan niet? Laat los! Laat het gaan! Je hoeft helemaal niks te beslissen. De toekomst dient zichzelf wel aan. Net als zowel ziekte als ook genezing hebben gedaan.”

Ze had helemaal gelijk. Ik heb alle lessen geleerd om eeuwig geduldig te zijn. Om me nooit druk te maken over wat nog moet komen. Ook nu is dat weer de oplossing.

Het voelde als een enorme opluchting. Niets hoeft! Ik kan gewoon op mijn gat blijven zitten tot de toekomst bij mij aanklopt. 

Ik hoef niets te zijn, behalve mezelf.

Waarheen nu?