Het nieuwe gezicht

Ik zie hem in het voorbijgaan. Een paar keer per dag kijken we elkaar aan. Pretoogjes kijken terug, een ingehouden glimlach op de lippen. Hij kijkt naar mij als ik naar hem. Een nieuw gezicht. We moeten aan elkaar wennen.
Hij is vertrouwd maar toch anders. Breed in de kaken - of eerder vol in de wangen - bourgondisch gezellig. De oude ogen, maar anders verpakt. Haar dat woest alle kanten op groeit. Niet meer die zwarte, sluike bos, maar een warrig krullende bruin-grijze warboel. Het kapsel van een trol uit het boek van Rien Poortvliet. Een vriendelijke trol.
Vrolijk kijkt hij, blij mij te zien. Vrolijkheid met ingehouden ironie: is dit blijvend? Of komen oude trekken weer terug?

Het is mijn hoofd. Maar toch anders. In spiegelbeeld, ouder, getransformeerd. Medicatie, pijn, berusting, geduld en nieuw bloed, ze laten hun sporen achter.
Gestempeld voor het leven. Voor altijd veranderd. En toch van binnen - deels - nog dezelfde.

Welkom aan mezelf. 


Reacties

  1. Martje6 november 2019 om 21:57

    Mooi gezegd Herman!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hélène7 november 2019 om 11:54

    ziet er prima uit!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ria7 november 2019 om 12:42

    Zonder lymfklieren aan een kant van mijn nek heb ik steeds een dikke wang, vaak ook rood, verder een behoorlijk dubbelkin, hangd als een waterzak onder mijn gezicht - mooi is anders! Aan de uitvorming van mijn gezicht kan ik niets doen, de uitvorming van mijn karakter die ben ik echter naar de kanker aangegaan. En, weet je, Herman - ik word mooier en mooier...
    Tenminste vind ik dat (smilie)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Maria M.7 november 2019 om 20:45

      Heb het volste vertrouwen dat dat zo is ook al ken ik je helemaal niet! Allerbeste wensen van Hermans tante!

      Verwijderen
  4. Maria M.7 november 2019 om 20:46

    Mooie kop, Herman! xoxo

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Unknown20 januari 2020 om 14:35

    Ik kan heel goed wennen aan deze vriendelijke, blije trol. Prachtig om dit mee te lezen allemaal. https://i.pinimg.com/originals/76/80/c7/7680c716c00ce622f450f0dd879f440f.jpg

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Log in with your Google account for the best results.
Don't forget to press Publiceren after robot check.
If you post Anonymous, mention your name in the post please!!

Popular posts

6 jaar later

Afbeelding
3-0 voor de blastendoders Gisteren was het 6 jaar geleden dat ik gebeld werd door de dokter. Het bleek een breekpunt in mijn leven. Terwijl ik toen, naar huis zwierend op mijn stepje, dacht dat het mijn laatste rit was, bleek dit het begin van een nieuw bestaan. Het begon ook als nieuw leven. Na een incubatietijd, waarin infuusleidingen mij als navelstrengen verbonden met het kloppende hart van het ziekenhuis, werd ik plotsklaps weer de wereld ingesmeten. Glibberend en glijdend over de ijsbaan van onzekerheid, eerst niet in staat om te staan of te lopen, daarna niet wetend wie ik was of wat ik hier deed, begon ik aan mijn nieuwe bestaan. Net als een baby ontving ik vaccins om mijn nieuwe immuunsysteem weerbaar te maken - helaas zonder veel resultaat - en moest ik leren te praten in de taal van mijn nieuwe zijn. 'Wat doe je in het dagelijks leven?' werd snel een verhaal over ziekte - wat overigens meestal goede gesprekken oplevert - maar gaandeweg voegde zich nieuwe inhoud toe e...
Meer lezen

Tweelingbroer

Afbeelding
In maart 2019 onderging ik een stamceltransplantatie. De nieuwe cellen werden geoogst uit het bloed van mijn broer. Om plaats te maken voor de nieuwkomers werd ik eerst zo goed als dood gemaakt. Full-body bestraling en heftige chemo. En dan hopen dat het nieuwe bloed zou aanslaan. Daarna een traject met vallen en opstaan. Aanvankelijk strompelend. Gaandeweg sterker wordend, wennend aan die rare neuropathie, lerend te accepteren en om te gaan met beperkingen. Maar de oorlog in mijn lichaam, met aan de ene kant het nieuwe bloed - afkomstig van mijn broer - en aan de andere kant mijn 'eigen' weefsels, blijft latent aanwezig en wordt slechts onderdrukt door gebruik van prednison. Bij de minste aanleiding, zoals slaaptekort, koude of ziekte, vlammen de onlusten op en doet het hele lichaam pijn. Ik vraag me weleens af wie er aan de winnende hand is, in die sluimerende oorlog. Zou het DNA van  Rein  langzaam ook de omringende organen binnendringen? Of blijft het beperkt tot de bloedc...
Meer lezen

De kunst van het stilliggen

Afbeelding
Ik struikelde net over een toen niet-gepost verhaal dat ik vorig jaar schreef aan het begin van de Nederlandse zomer. (Nu heb ik het alsnog geplaatst) . Ik beschreef daarin hoe ik voor het zoveelste jaar op rij ziek werd in Amsterdam, onder invloed van het slechte weer en rondgaande virussen en hoe ik dat lot liever accepteerde dan op de vlucht te slaan. Dit jaar stond ik er anders in. Door alle drukte en het vele Europese bezoek heb ik zelfs in Kaapstad enkele maanden ziek en kwakkelend doorgebracht, uiteindelijk wederom uitmondend in een longontsteking. Toen die bestreden was, vond ik het wel mooi geweest. Tijd om het heft in eigen hand te nemen. Eind april in Nederland aangekomen was het nat, koud, guur. Ik sprak met de kinderen af op een terras buiten, onder warmtelampen. Thuis in een besloten ruimte zitten met z'n allen durfde ik niet aan. De dag erna heb ik het vliegtuig naar Italië genomen. Dat werd het begin van een rondreis, door Italië, Spanje en Portugal. Deels alleen, ...
Meer lezen