Dordogne

Een fysieke overwinning en een warm weerzien. De oogst van vier dagen in de Dordogne.

De oudste broer van Lydia is huisarts op het - allerminst - platte Franse land. Er waren inmiddels jaren verstreken sinds we hem voor het laatst hadden gezien. Zijn vrouw is mijn lotgenoot. Al jaren geleden kreeg zij twee nieuwe longen, gevolgd door een stamceltransplantatie. In haar erken ik mijn meerdere.

Het was heel fijn om ervaringen uit te wisselen. De herkenbare momenten van naderende dood, berusting, ziekenhuisleven, de onvoorstelbare kracht van het lichaam. En de blijvende gevolgen, de neuropathie, leven met onderdrukt immuunsysteem. De verbondenheid kreeg ook praktische invulling: ik was onderweg mijn setje medicijnen kwijtgeraakt en kon naadloos uit te verzameling van mijn gastvrouw tappen.

Naast de warme momenten samen, het fantastische onthaal, de fijne gesprekken, bracht het bezoek ook een fysieke overwinning. Temidden van de prachtige herfstkleuren doorkruisten wij te voet de Franse heuvels. Mijn voeten droegen me, heuvel op, heuvel af, verder dan ik ooit had gedacht. Ondanks tintelende benen en gevoelloze tenen bleken de spieren het prima te doen, zelfs lol te hebben in de exercitie. Ook het hart-longsysteem hield redelijk stand, zelfs met mijn beperkte voorraad rode bloedcellen. Met hulp van een wandelstok wist ik de zwaartekracht te trotseren.

Na afloop trotse spierpijn, heerlijk gevoel van inspanning, longen gevuld met frisse herfstlucht. Weer grenzen verlegd.

Volgens mijn Fitbit-horloge de meest actieve dagen sinds de week voor de eerste ziekenhuisopname.
Een mooie mijlpaal.