Electrified

Na de Biro, die me van mijn huisarrest bevrijdde, heb ik nu het volgende level in huis gehaald: een VanMoof Electrified S2. Een fiets.

Mijn vorige trouwe tweewieler is vorig jaar tijdens de vakantie ontvreemd. En een paar weken later lag ik in het ziekenhuis. Sindsdien ben ik te gammel geweest om te fietsen. Vandaag is de primeur: eerste fietstocht in meer dan een jaar.

De VanMoof is een kadootje van mijn oude zelf. Ik lag nog maar net in het ziekenhuis toen een vriend me het aanbod stuurde om de fiets bij voorinschrijving - en met korting - te kopen. Ik had toen geen idee wat de uitkomst van de ziekte zou zijn. Of ik het zou overleven of niet en zo ja, of ik ooit weer op de fiets zou stappen. Maar het voelde als een belofte aan mezelf. Als een stukje vaste grond in een onzekere toekomst. Ik zag mezelf fietsen. En dat beeld móest wel werkelijkheid worden. Een houvast in het schemer van de toekomst.

Ik zit nu op het terras van de IJsbreker, naast de gratis perslucht-fietspomp die daar aan de gevel hangt. De tocht hierheen was een feestje. Ik was bang dat mijn immer pijnlijke spieren (weer een gvhd-dingetje) het trappen tot een onprettige bezigheid zouden maken. Maar dankzij de subtiele elektrische wind in de rug is het een heerlijke ervaring. Wel genoeg trappen om de hartslag te verhogen, maar geen last van de pijnlijke heupen. Ik zoef moeiteloos mee met het snelle Amsterdamse fietsverkeer. Alleen op- en afstappen doe ik als een kreupel mannetje. Heerlijk!

Vandaag oogst ik het vertrouwen dat ik vorig jaar zaaide. Ik ben mijn vorige zelf dankbaar.
Wat mooi als dromen werkelijkheid worden.

voor de deur