1 jaar

Op deze bijzondere verjaardag vandaag een stukje van Lydia:

Het is vandaag precies 1 jaar geleden dat we het levensveranderende bericht kregen dat Herman acute leukemie had. Een mijlpaal die uitnodigt tot stilstaan, terugkijken, overpeinzen en daarna wat mij betreft vooral weer voorwaarts te gaan.
Zoals iedereen wel heeft kunnen lezen gaat het inmiddels alweer een stuk beter met Herman; een wonder als je de situatie van zo’n ¾ jaar geleden bekijkt. Natuurlijk kun je nog niet over ‘genezen’ spreken;  Onze hematoloog wil daar geen enkele uitspraak over doen tot 1 jaar na de stamceltransplantatie (dus 1 maart 2020).
En Herman is nog lang niet tevreden over de snelheid van zijn herstel; hij heeft nog dagelijkse klachten, pijn, ongemakken die het leven vaak lastig maken. Ook de onzekerheid over waar hij uiteindelijk uit gaat komen, welke blijvende gevolgen hij te dragen zal krijgen is bij vlagen ronduit frustrerend.

Maar toch, grote dankbaarheid en blijdschap over de doorstart van zijn leven overheerst.
Het afgelopen jaar was een ongelofelijk zware emotionele rollercoaster. Ik heb altijd geweten dat ik met Herman een avontuurlijk leven zou leiden maar dit ‘avontuur’ ging me toch iets te ver… En toch heb ik, misschien vreemd genoeg, ook de mooiste herinneringen aan het afgelopen jaar.
Natuurlijk door de komst van het allerliefste jongetje ter wereld: kleinzoon Dante. En daarnaast was nog meer bijvangst: want wat een ontzettende bak aan vriendschap, liefde, aandacht, medeleven hebben we over ons heen gekregen! Vanuit alle kanten kregen we hulp aangeboden: van wildvreemden, buren die we niet kenden tot beste vrienden en familieleden. Bloemen, bakken eten, t-shirts, boeken, handgeschreven kaartjes werden aan onze deur bezorgd. Lieve appjes, mailtjes, telefoontjes, woorden, bezoekjes… De hele nieuwe schare met fans die Hermans blog lazen en vertelden hoe ze daarvan onder de indruk waren. Maar ook oude vrienden die er gevraagd of ongevraagd altijd waren. Het was allemaal zo waardevol en het gaf zoveel steun.
Herman en ik hebben ons vaak verdrietig, wanhopig, ellendig maar NOOIT alleen gevoeld.

Ik wil jullie daar allemaal zo ontzettend voor bedanken!! Helaas kan dat niet voor iedereen persoonlijk (alhoewel we met het wedergeboortefeest van Herman dat in de planning zit iedereen wel hopen te zien) maar 1 uitzondering wil ik bij deze nog wel maken:
Lieve Eline, Annemijn, Lisa, Rutger, Tess, Nikki en kleine schat Dante: jullie zijn de basis, de grond waarop we hebben gestaan, de reden om door te knokken, ons grote geluk en trots!
Herman en ik zullen nooit meer dezelfde zijn als voor 26 september 2018 maar we gaan er samen weer het mooiste van maken. We zitten vol plannen! De ziekte heeft ons, naast verlies, ook een groot cadeau gegeven: de wetenschap dat we omringd zijn door onze grote warme wolk van vrienden, kennissen en familie: wat een waanzinnige rijkdom!

Heel veel liefs en knuffels aan jullie allemaal!!