Vondelpark

Voor het eerst sinds tijden heb ik weer het gevoel dat het ergens heen gaat met mij. Dat er vooruitgang in zit.
De afgelopen weken waren enigszins teleurstellend. De ene irritante bijwerking werd afgewisseld door de volgende, steeds mijn energie temperend en mijn lichaam weer naar bed jagend. Maar de afgelopen dagen lijkt het alsof de zon eindelijk doorbreekt. Ik moet nog steeds goed luisteren naar mijn lijf en kan op elk moment worden teruggefloten, maar de ruimte die ik krijg wordt steeds groter en de straf voor het 'te ver' gaan lijkt minder te worden.

Ook leer ik de spelregels steeds beter kennen. Als ik een hoofdpijnaanval krijg, blijkt het te helpen om gewoon even iets anders te gaan doen. Het treedt vaak op als ik met mijn hoofd bezig ben, achter mijn laptop of artikelen lezend op m'n telefoon. Gewoon even rondlopen of een klusje doen met mijn handen helpt om de druk te verminderen. Steeds vaker kan ik ongestraft doorpushen. Gisteren na bezoek aan AMC en aansluitend aan mijn schoonvader had ik hoofdpijn en was ik rillerig en moe. Maar het weer was dusdanig mooi dat we besloten te gaan varen. We hebben de mooiste avond ooit beleefd op een terras aan de Amstel. Na afloop doodop, maar de straf bleef uit.
Nu zit ik in een regenachtig Vondelpark, te werken aan het boek (ja, er komt een boek!) en schrijf tussendoor dit stukje. De Biro staat trouw tussen de platanen geparkeerd. Als de hoofdpijn opkomt wandel ik even een rondje.
Zo valt er wel mee te leven. De altijd nog dove en tintelende benen en armen neem ik maar even voor lief. Hopelijk verdwijnt dat ooit.

Morgen gaan we voor twee weken weer naar Frankrijk, nu naar het huis van vrienden in het zuiden. Alle kinderen - plus wat aanhang - komen langsgedruppeld. Het weer wordt heerlijk. Twee weken vrijgesteld van ziekenhuisbezoek.
In tegenstelling tot de vorige Frankrijk-trip zie ik er nu niet meer tegenop. Ik heb er zin in!