Helemaal niets

Ik ben alweer een week terug uit Frankrijk. Prima tijd gehad daar. Per dag gaf ik mezelf een 'sociaal budget' van 3 uur, de rest van de tijd trok ik me rustig terug in mijn kamer. Het weer was heerlijk - buiten 41 graden, maar binnen de dikke muren van de gite goed uit te houden. En veel gezelligheid. Dat laatste wakkerde bij mij af en toe wel de FOMO aan als ik weer in mijn kamertje lag, maar ook daaraan ben ik het afgelopen jaar gewend geraakt.

Nu ik weer terug ben gebeurt er eigenlijk helemaal niets. In ieder geval niets dat - binnen de context van dit blog - het beschrijven waard is. Ik denk wel veel na over de lessen die ik door mijn ziekte geleerd heb. Maar het is nog te vroeg om die nu al definitief op papier te zetten. Mijn gedachten behoeven nog aanscherping. Ik moet nog afstand nemen.
Maar aangezien men vraagt hoe het met me gaat en menigeen voorzichtig informeert wanneer ik weer een eens stukje produceer, schrijf ik nu toch maar wat.

De dagen glijden voorbij. Af en toe een echt goede dag. Dan heb ik het gevoel dat ik vooruit ga. Maar helaas ook nog veel dagen waarop ik geplaagd word door hoofdpijnaanvallen, krampen en rillingen. Dan lig ik soms de hele dag in bed. Ook neemt mijn eetlust af met het minderen van de prednison. Gevoelens die ik me herinner van april, met name in de maagstreek, duiken nu af en toe weer op. En soms rilt mijn lichaam weer precies zo als in de periode voor ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Alleen nu met de wetenschap dat mijn bloed inmiddels gezuiverd is. Het lijkt soms net een videospel waarbij je telkens in een volgend level terechtkomt, waarin zich zowel nieuwe als reeds bekende tegenstanders aandienen om je het leven zuur te maken.
Maar elk level wordt uiteindelijk gewonnen en alle ongemakken gaan vroeg of laat voorbij.
Voorlopig wacht ik geduldig tot medicatie uit mijn lichaam is verdwenen en tot mijn zenuwbanen zich weer zo goed als mogelijk herstellen. Dat duurt nog wel wat maandjes.
Wat maandjes waarin er verder helemaal niets gebeurt.