In de Vendee

En toen was ik opeens echt op vakantie.
Met de voltallige schoonfamilie in het fantastische huis van Enno en Carlijn in de Vendee, het Drenthe van Frankrijk.

Ik zag behoorlijk op tegen deze reis. Mijn rustige, gecontroleerde bestaan thuis, met het AMC als veilig toevluchtsoord om de hoek, zou opeens verruild worden voor een verblijf met 15 (lieve) mensen, en een uitdagende trip heen en terug. Ik maakte me er druk over.
Hoe anders dan de 'oude ik', die altijd voldoende spullen in zijn rugzakje meesleepte om elk moment op een vliegtuig of trein te kunnen stappen. En dat dan ook graag deed. Nu zit ik te kniezen, heb moeite met de onzekerheid, verlies van controle. Hoe de afstanden op de vliegvelden te overbruggen, hoe met de overdaad aan gezelligheid om te gaan?

Maar zoals al vaker in dit revalidatie-avontuur, was het ook dit keer een kwestie van een schop onder m'n kont. Uiteindelijk kon ik meerijden met zwager Enno en zo de heenvlucht vermijden. Waar ik ook de hematologen blij mee maak, want vliegtuigen zijn niet hun favoriete smetvrije omgevingen.
Nu ik hier ben geniet ik ervan. De sociale interactie beperk ik noodgedwongen tot een paar uur per dag. Voor de rest trek ik me lekker terug in mijn kamer, of lig ik ergens op een bank te lezen of te slapen. En daarmee leef ik hier aardig in hetzelfde ritme als kleinzoon Dante. Slapen, eten, even lachen, en dan weer slapen. Niet heel onlogisch als je bedenkt dat ons bloed ongeveer even oud is.

Voorlopig nog wel wat maanden met rammelende botten en suizend hoofd voor de boeg. Daar is mee te leven, mits je geen enkele verwachting koestert. Geen verwachtingen over wat je vandaag kunt doen, geen verwachtingen over hoe je er uiteindelijk uit tevoorschijn gaat komen.
Een psychosomatische koorddans-act. Altijd weer op zoek naar het evenwicht, daar waar hoofd en lichaam met elkaar in balans zijn. Het gaat me niet slecht af. Soms dreig ik uit te glijden, sta ik te zwabberen op mijn koord, maar steeds hervind ik me, weet ik de rust te bewaren en te waarderen wat er wél is.
Dus geniet ik hier, in de Franse zon, met zoveel dierbare mensen om me heen.