Volle kracht vooruit

Sinds mijn sombere bui van het vorige stukje kan ik de wereld weer in positiever daglicht zien. Dank voor de overweldigende hoeveelheid harten die ik van jullie onder mijn riem gestoken kreeg. Heerlijk te weten dat zovelen met me meeleven!

Zoals altijd tot nu toe in dit proces moet ik mezelf steeds lostrekken uit waar ik in vast zit. Denkbeeldige grenzen over gaan en mezelf uitdagen. Ik ben zelf verantwoordelijk voor wat ik waarneem en het collectief van waarnemingen is wat ons leven inhoud geeft, dat waarop we later kunnen terugkijken.

Dus heb ik dit weekend vriend Mark opgetrommeld om ons bootje van de nieuwe elektrische buitenboordmotor te voorzien en met hem een tochtje over de grachten te maken. Heerlijk was het! Prachtig weer en het motortje fluisterstil.
Na afloop was ik natuurlijk kapot, maar met een voldaan gevoel en verse herinneringen.

Ook structureel is er mogelijk verlichting in het verschiet. Besloten is om de dosis van het immuun-onderdrukkende medicijn, dat verantwoordelijk is voor de meeste bijwerkingen, te reduceren. De prednison, die ook een onderdrukkende werking heeft, wordt ter compensatie op het huidige niveau bevroren.
Ik ben heel benieuwd wat voor effect dit gaat hebben. Het zou fijn zijn me weer 'gewoon' te voelen. Waarbij ik natuurlijk niet weet hoe 'gewoon' je je kúnt voelen als je krap drie maanden geleden een compleet nieuw bloedsysteem hebt gekregen.

Hoe het ook uitwerkt, we zijn weer iets aan het uitproberen. Er wordt iets ondernomen. En dat geeft altijd hoop.