Somber

En daar zit ik weer, 's ochtends mijn rits pillen af te tellen en de spuit met bloedverdunner klaar te leggen. Ik voel me ziek, misselijk, als een kat in een vreemd pakhuis.
Waarom doe ik dit? Er zit niet echt een opgaande lijn in. Eetlust loopt zelfs met de dag terug en de tintelende voeten en handen lijken erger te worden. Het feit dat ik onder invloed van hoge dosis prednison geroken heb aan een veel beter bestaan, maakt het niet makkelijker. Ik kan accepteren dat er een terugval is, maar dat maakt nog niet dat ik zo wil leven.
Natuurlijk weet ik - verstandelijk - dat het getalsmatig goed gaat met me. Dat er goede kans is dat de kwaliteit van leven over het tijdsbestek van één a twee jaar weer heel acceptabel zal zijn. Maar járen... hoe lang nog tot ik me weer een beetje normaal en energiek voel? Mijn hoofd wil wel - zij het ook nog op halve kracht en scherpte - maar ik heb toch echt dat lichaam nodig.

Het stemt mij somber. Daar kwam gisteren het nieuws bij dat er weer een lotgenoot is overleden. Een neef van mij, zelf medicus, hoorde slechts een maand geleden dat hij alvleesklierkanker had. De vooruitzichten waren niet goed, hij bereidde zich voor op het einde, maar hoopte het eindexamen van zijn zoon en de start van diens studie in Leiden nog mee te maken. Het was hem niet gegeven.
Enerzijds vind ik het verschrikkelijk, zijn bescheiden maar niet gehaalde doel, de tragedie voor zijn gezin, hem te moeten missen - altijd gezellig als ik hem tegenkwam. Anderzijds ben ik ook een beetje jaloers; bij hem was het - na een complicatie - in 2 dagen afgelopen. Geen pillen, geen chemo meer, rust.

Maar mijn perspectief is anders. Er zit nog teveel in het vat. Ik moet nog even doorzetten. Dat ben ik verplicht aan mijn naasten, maar ook aan mezelf, aan alle moeite die ik me heb getroost om te komen waar ik nu ben. En de biologische levenskracht is er ook nog: dat ademhalen gaat vanzelf door.

Om me een beetje uit mijn depressie te trekken heeft Lydia me gisteren meegesleurd naar het strand. Gewoon samen in de auto naar Zandvoort, op misschien wel de mooiste dag van het jaar. Daar wat gegeten en gedronken. Toen ik in de auto zat dacht ik echt: wat doe ik hier, met mijn rillende onwillige lichaam? Maar zoals altijd vergeet je achteraf hoe je je precies voelde en blijven de herinneringen aan een mooie ochtend op het strand.

Zo blijft de opdracht: blijf op zoek naar de mooie momenten, verzamel ze, koester ze. Zeker in tijden van droogte.