Surpressie

Het is tijd om mijn hoofd weer even boven water te steken voor een update. Maar er valt niet heel veel te melden. Het leven staat nog steeds in de pauzestand.
Er zijn dagen dat ik vooruitgang zie. Dagen waarop het me lukt om redelijk te eten en waarop ik redelijk helder en wakker ben. Maar net zo makkelijk worden deze dagen gevolgd door tijden van misselijkheid, braken, hoofdpijn, nul energie en Lala-Land-achtig bewustzijn.
Het gaat dus een beetje op en neer, zonder grote lijn. Op zich niet onlogisch. Mijn lichaam heeft af te rekenen met een half jaar van chemo-marathons, een full body bestraling en een invasie van nieuwe stamcellen, die hun territorium moeten veroveren. Daarnaast verdenk ik de immunosuppressieve medicijnen die ik slik ook van hun eigen dagelijkse bijwerkingen. Niet alleen door het mijn nieren en lever moeilijk te maken, maar ook door de remmende kracht waarvoor het medicijn uiteindelijk bedoeld is. Al met al kan dit nog wel even duren. Mijn taak: overleven.

Nu neem ik die taak serieus en voel ik me tot het bot gemotiveerd om deze strijd te winnen. Maar af en toe ben ik bang dat ik, alle goede voornemens ten spijt, langzaam afglijd naar het putje. Dat het leven stukje bij beetje uit mij weg glipt.
In feite verandert dat niet veel aan hoe ik er in stond toen ik deze reis begon. Ik doe m'n best, maar alle uitkomsten zijn mogelijk en daar heb ik vrede mee.
Met dien verstande dat ik inmiddels een half jaar verder ben, een zware maar ook mooie periode van veel liefde en warmte. En dat ik de komende dagen de komst van ons eerste kleinkind kan meemaken! Dat is al meer dan ik durfde te hopen in september.

Ik tel mijn zegeningen en doe intussen mijn best. Als jullie nu gewoon aan mij blijven denken,  kunnen we de strijd in mijn lichaam misschien net zo beïnvloeden, dat we dit avontuur nog wat jaren - en kleinkinderen - kunnen rekken!



Reacties

  1. Martje8 april 2019 om 11:12

    Wat leuk grootvader!..En een jonge grootvader (al voel je je lijfelijk niet zo) in een tijd waarin sommige mannen pas op jouw leeftijd beginnen aan het ouderschap 😉
    En Sterkte met het balans houden!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hans Terpstra8 april 2019 om 11:31

    Gewoon doorgaan zou ik zeggen, hopelijk mede door het mooie weer gaat het komende tijd steeds beter met het gevoel!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Huub8 april 2019 om 12:06

    Take care, buddy.
    Ik kom regelmatig gestreste mensen tegen die een vermogen over hebben voor een tijdje in Lala-land ..

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Daantje8 april 2019 om 12:10

    <3

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Unknown8 april 2019 om 13:45

    Zoek de balans, leef de dag en denk aan je!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Anoniem8 april 2019 om 14:07

    Wij denken aan je! Hou je taai, Herman! Liefs, Twan en Birgit

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Maria M.8 april 2019 om 14:50

      Esher...makes sense...goed van je die te bedenken en vinden! Het beste, joh, en elke dag, dat je de energie hebt ons op de hoogte te houden, is enorm gewaardeerd. Slaap maar veel en hopelijk lekker! xxx

      Verwijderen
  7. jackdocters8 april 2019 om 14:51

    Opa worden is natuurlijk hartstikke leuk, dat prachtige vooruitzicht moet je een behoorlijke boost geven in je verder herstel. Dat gaat lukken.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. sb8 april 2019 om 20:52

    Met de lente in de dag dacht ik aan jou en je gezin, en dan nog uitbreiding daarvan ook, gefeliciteerd, dit leven is onvoorspelbaar, Sterkte, Simone

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Birgitte8 april 2019 om 21:15

    Hé mooie jonge (bijna) grootvader - je wordt behoorlijk op de proef gesteld, dat zeker, tegelijkertijd heb jij de kracht en vooral de instelling om te overwinnen. Ik stuur je energie voor je lichaam om zo snel als mogelijk stap voor stap te herstellen en jij daardoor beetje bij beetje steeds meer die blije, unieke, fantastische grootvader kunt zijn. Uit mijn hart wens ik je het beste toe!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. leukeMier8 april 2019 om 22:55

    De punt op de horizon iedere dag iets verder naar voren schuiven lijkt soms of je niet verder komt. Maar zodra je je eerste kleinkind in de armen hebt, weet je beter. Voor je het weet kijk je samen naar (Dipsy, Tinky Winky, Poo, en) La(a)la(a). liefs Mier

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Jan9 april 2019 om 00:43

    Ha aspirant-opa, jazeker blijven we aan je denken!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Anoniem9 april 2019 om 16:20

    Slow and steady wins the race. Hang in there. Sending love and light from this side of the ocean. Het beste, Liz

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Homam9 april 2019 om 17:55

    Keep up the good work! Volhouden! Hoop positieve energie voor jouw!!

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Anoniem11 april 2019 om 09:27

    Lieve Hermanus, in gedachten altijd dichtbij! Lala-land? Als ik Jill Bolte Taylors Ted-talk daarover bekijk, is dat nog geen straf; volledig in het nu, opgenomen in de stroom van alles wat er is; de parallele processor van de rechterhersenhelft...
    Na alle goedbedoelde immuunsysteem-ondermijnende activiteiten, ben je nu ongetwijfeld ook expert op het vlak immuunboosters? Bovendien ben je reeds lange tijd de kennisgrenzen overgegaan en experiment voor experiment voort geschreden. Dan is het bijzonder wanneer je uit lala-land wakker wordt en het WABINA-moment ervaart: WA Ben Ik Nu Aanbeland? En van daaruit je kaarten tellen, uitgaande van wat er wel kan, weer een nieuw experiment uitzetten. Hmmm, dan zou je wellicht die Wim Hof--methode kunnen uitproberen, als je die niet al eens uitgeprobeerd hebt. Want ademhalen kun je tot op het laatste moment, en een koude douche is voor jou zeker oncomfortabel, dus immuunboost gegarandeerd... Anyway, good luck grandpa in spe! Paul

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Log in with your Google account for the best results.
Don't forget to press Publiceren after robot check.
If you post Anonymous, mention your name in the post please!!

Popular posts

6 jaar later

Afbeelding
3-0 voor de blastendoders Gisteren was het 6 jaar geleden dat ik gebeld werd door de dokter. Het bleek een breekpunt in mijn leven. Terwijl ik toen, naar huis zwierend op mijn stepje, dacht dat het mijn laatste rit was, bleek dit het begin van een nieuw bestaan. Het begon ook als nieuw leven. Na een incubatietijd, waarin infuusleidingen mij als navelstrengen verbonden met het kloppende hart van het ziekenhuis, werd ik plotsklaps weer de wereld ingesmeten. Glibberend en glijdend over de ijsbaan van onzekerheid, eerst niet in staat om te staan of te lopen, daarna niet wetend wie ik was of wat ik hier deed, begon ik aan mijn nieuwe bestaan. Net als een baby ontving ik vaccins om mijn nieuwe immuunsysteem weerbaar te maken - helaas zonder veel resultaat - en moest ik leren te praten in de taal van mijn nieuwe zijn. 'Wat doe je in het dagelijks leven?' werd snel een verhaal over ziekte - wat overigens meestal goede gesprekken oplevert - maar gaandeweg voegde zich nieuwe inhoud toe e...
Meer lezen

Tweelingbroer

Afbeelding
In maart 2019 onderging ik een stamceltransplantatie. De nieuwe cellen werden geoogst uit het bloed van mijn broer. Om plaats te maken voor de nieuwkomers werd ik eerst zo goed als dood gemaakt. Full-body bestraling en heftige chemo. En dan hopen dat het nieuwe bloed zou aanslaan. Daarna een traject met vallen en opstaan. Aanvankelijk strompelend. Gaandeweg sterker wordend, wennend aan die rare neuropathie, lerend te accepteren en om te gaan met beperkingen. Maar de oorlog in mijn lichaam, met aan de ene kant het nieuwe bloed - afkomstig van mijn broer - en aan de andere kant mijn 'eigen' weefsels, blijft latent aanwezig en wordt slechts onderdrukt door gebruik van prednison. Bij de minste aanleiding, zoals slaaptekort, koude of ziekte, vlammen de onlusten op en doet het hele lichaam pijn. Ik vraag me weleens af wie er aan de winnende hand is, in die sluimerende oorlog. Zou het DNA van  Rein  langzaam ook de omringende organen binnendringen? Of blijft het beperkt tot de bloedc...
Meer lezen

De kunst van het stilliggen

Afbeelding
Ik struikelde net over een toen niet-gepost verhaal dat ik vorig jaar schreef aan het begin van de Nederlandse zomer. (Nu heb ik het alsnog geplaatst) . Ik beschreef daarin hoe ik voor het zoveelste jaar op rij ziek werd in Amsterdam, onder invloed van het slechte weer en rondgaande virussen en hoe ik dat lot liever accepteerde dan op de vlucht te slaan. Dit jaar stond ik er anders in. Door alle drukte en het vele Europese bezoek heb ik zelfs in Kaapstad enkele maanden ziek en kwakkelend doorgebracht, uiteindelijk wederom uitmondend in een longontsteking. Toen die bestreden was, vond ik het wel mooi geweest. Tijd om het heft in eigen hand te nemen. Eind april in Nederland aangekomen was het nat, koud, guur. Ik sprak met de kinderen af op een terras buiten, onder warmtelampen. Thuis in een besloten ruimte zitten met z'n allen durfde ik niet aan. De dag erna heb ik het vliegtuig naar Italië genomen. Dat werd het begin van een rondreis, door Italië, Spanje en Portugal. Deels alleen, ...
Meer lezen