Herrijzenis?

Pasen is het feest van wederopstanding, herrijzenis. Dat was al lang zo voordat de Christenen ermee aan de haal gingen. We vieren sinds mensenheugenis het nieuwe leven dat zich aandient, het groen aan de bomen, de uitkomende eieren, het toenemende zonlicht.

Ook ik voel de vonk van het nieuwe zonnejaar in mijn lichaam fonkelen. Dat is nog een hele strijd. Door mijn huidige hyperdosis prednison ben ik weer overactief in mijn hoofd, kan ik nauwelijks slapen en zet ik mezelf aan tot allerlei daden en klusjes. Als ik mezelf niet dwing om in - of op - bed te liggen, heb ik de neiging steeds maar rond te lopen. Maar mijn krakkemikkige lichaam protesteert. Buiten adem, trillend en rillend, met wankelende tred beweeg ik me voort. En merk dan na een paar uur dat ik lichamelijk volledig uitgeput ben. Terwijl mijn hoofd nog lang niet aan slaap denkt.
Een lastig evenwicht - moet ik mezelf inhouden, of is voluit de way to go?

Ik voel me geremd door de effecten van de medicijnen. Van elke pil en spuit weet ik precies waarom ik hem inneem en daar sta ik ook helemaal achter. Maar tegelijk bepaalt de pillerij wel in grote mate hoe ik me voel: maag, ingewanden, rillen, trillen, gevoelloze vingers en voeten en de opfokkerij van de prednison. Ik verlang ernaar om de hele zooi achterwege te laten. Mijn bloed groeit goed, bestaat nu voor meer dan 95% uit dat van mijn broer. Wonderlijk, ongelofelijk dat dit kan. Ik ben nu de Chimerische Man, met 2 soorten DNA in mijn lichaam. Leuke case voor CSI.

Maar zonder pillen en spuiten keert dat bloed zich tegen mij, zet het latente CMV virus door, ben ik vatbaar voor andere ziektes, verdwijnt de trombose niet uit mijn hoofd, etc. Dus het blijft trappen met de handrem aan.

De afgelopen dagen had ik zoveel bewogen dat ik geen zin meer had in mijn dagelijkse rek- en strekoefeningen. Het waren ook slome liggende oefeningen, geënt op mijn lethargische conditie van nog geen twee weken geleden. Vanmiddag kwam Olivier, mijn fysiotherapeut-aan-huis. Ik voelde me wat schuldig omdat ik mijn huiswerk niet gedaan had. En tegelijk had ik helemaal geen zin om weer diezelfde oefeningen met hem te gaan doen. Dus hebben we het schema omgebouwd. Heerlijk in de tuin de grenzen opgezocht van wat spier, adem en geest kunnen opbrengen. Ondanks mijn eerdere activiteiten vandaag voelde het erg goed. Het heeft me nog niet in slaap gebracht, maar ik lig nu tevreden op mijn bed dit stukje te typen.

Mogelijk mag ik na donderdag de prednison weer afbouwen. We zullen dan zien of deze opleving puur drugs-gedreven is of dat er sprake is van een heuse Herrijzenis.