En nog een vink

Minder dan een week na het wonder van Dante heb ik weer een item van de bucket-list mogen afvinken.

Delftse dochter Annemijn, door ons meestal liefkozend Midge genoemd, heeft al ruim een jaar geleden de 21-jarige leeftijd bereikt. Volgens goede traditie hoort bij deze mijlpaal een feestelijk diner, dat ze graag met een veertigtal vriendinnen wilde beleven. Destijds waren er diverse logistieke obstakels die haar uiteindelijk deden besluiten het feest een jaartje uit te stellen.

Toen geen big deal, wat is nu een jaar later op een mensenleven? Maar met de komst van mijn ziekte werd het voor haar - en mij - toch een heet hangijzer. Elke datum was te vroeg of misschien te laat. Uiteindelijk werd het festijn vastgelegd voor 19 april, ruim na mijn voorgenomen transplantatie en misschien nog belangrijker: op locatie in Amsterdam.
Intussen hebben we natuurlijk de nodige rollercoasters beleefd. Het grootste deel van de tijd heb ik gedacht het diner helemaal niet meer te mogen meemaken, dan wel niet in staat te zijn om lijfelijk acte de presence te geven. Daarnaast speelde ook nog een soort ereschuld: volgens evengoede traditie zou ik een fotoboek produceren met een overzicht van 21 prachtige levensjaren. Een eerdere poging is vorig jaar om technische redenen gecrasht, waardoor ik helemaal opnieuw moest beginnen en in het ziekenhuis lag met de steevaste onrust dat ik de klus af moest maken. Hetgeen ik in goede en slechte tijden tussendoor heb kunnen doen. Heerlijk om te doen, hoewel toch weer een gigantische klus. Als ik er lijfelijk niet zou bij kunnen zijn, dan in ieder geval een papieren nalatenschap!

Uiteindelijk is het allemaal gelukt. Ondanks door veranderde medicatie een matig energieniveau heb ik gisteren twee uurtjes mee kunnen pikken, met dank aan Uber. Een hartverwarmende bijeenkomst met zoveel bekende gezichten uit alle fasen van Annemijns leven. En tranen bij ons beiden.
Het was wel raar om zo half apathisch in de gezellige drukte te zitten. Zoveel bekenden die ik niet kon en mocht omhelzen, ik in een conditie die niet toereikend was voor geanimeerde gesprekken. Alsof mijn geest tegelijk met mijn haardos mij hoofd verlaten had. Ik hoop maar dat al die lieve meiden er begrip voor hadden.

Aan tafel zat ik tegenover een Delfts jaarclub- en studiegenootje van Annemijn. De vorige keer dat ik met haar aan tafel zat was in juni vorig jaar, na een zeer geslaagde Pa-Dochter dag in Delft, op de societeit aldaar. Toen zat ook haar vader aan tafel, een erudiete en aimabele man die onder de vaders het voortouw had genomen door een lied te schrijven en dit met verve ten gehore te brengen. Het was een leuk gesprek met vader en dochter.
Maar in september - net voor mijn eigen sombere tijding - bereikte me opeens het nieuws dat hij totaal onverwacht was overleden. Het raakte me diep. Mijn eigen vader is op soortgelijke wijze uit mijn leven verdwenen en de plotselinge schok ervan slaat een krater die nog jaren natrilt. Die pijn vergeet je nooit meer.
En nu zat ik daar tegenover haar; de - tot dusver - overlevende vader. Ik voelde me vreemd schuldig. Waarom ben ik er nog wel? Wat geeft mij recht op deze tweede kans? Of misschien beter: waarom heeft mijn dochter wel dit geluk?
Voor mijzelf weet ik eigenlijk nog steeds niet of het uitmaakt. Een snelle dood is voor de overledene zelf ook mooi. Het is uiteindelijk onze taak als vaders: we mogen onze kinderen niet overleven. Dus laten we dat vooral niet doen. Het verdriet dat er bij hoort delen we uit, hoe pijnlijk ook. Het zal onlosmakelijk onderdeel vormen van de levens die voortgaan. Zo gaat dat.

De hartverwarmende avond zie ik als een bonus die ik mooi heb mogen meeplukken. Een voorrecht, geen recht.
Als het fotoboek maar af was. En dat was het!

bijna 200 bladzijden fotoplezier!