De pauzeknop

Ik lig hier in mijn aaneengesloten brij van dagen, zonder werkelijk besef van de verstrijkende tijd. Ik voel me als een onderwaterdier, zwemmend in een rustige, schemerige wereld, geluid en beeld van de samenleving veilig afgeschermd door het deinende wateroppervlak boven mij.
Maar aan de toename van vragen, die binnenbubbelen via de verschillende al-dan-niet sociale kanalen, merk ik dat het tijd is mijn hoofd even boven water te steken en verslag uit te brengen.

Allereerst dank voor alle goede energie die jullie naar mijn innerlijke delen hebben gestuurd. Het gaat niet snel, maar er zit zeker verbetering in. De pijn neemt af en de hoeveelheid voedsel die naar binnen gaat - en blijft zitten - neemt toe. Mondjesmaat, uiteraard.
Donderdag was ik in het ziekenhuis. Bloedwaarden ontwikkelen zich naar verwachting, maar de uitdaging zit in de medicatie zelf. De belasting van de full-body-bestraling (equivalent van 10 jaar naakt op een australisch strand), de chemo en alle pillen die ik mag slikken maakt het niet eenvoudig voor mijn nieren en lever om alles ook weer af te voeren. Zeker als ik door maagstoornis minder drink. Ik werd daarom even vastgehouden in het ziekenhuis om een litertje zoutoplossing 'bij te tanken' via een infuus. Met de opdracht om zoveel mogelijk te drinken de komende week.
De uitslag van de verkiezingen, waaruit moet blijken hoe Rein mijn nieuwe bloed is, laat nog op zich wachten. Het onderzoek duurt ca twee weken, dus volgende week verwachten we de uitslag.

Intussen is mijn bestaan zoals boven beschreven. Leven op de pauze-knop, zoals Lydia zegt. Gelukkig merk ik wel wat verbetering, maar de marges om daar wat mee te doen blijven erg klein.
Meegesleurd door het mooie lenteweer op zaterdag heb ik de hele ochtend beneden gezeten, in keuken en tuin. Ik voelde een nieuwe energie door mijn lichaam stromen. Ontbijt en ook lunch gegeten, beter en meer dan anders. Ik deed niets waarvan ik op dat moment het gevoel had dat het mijn krachten te boven ging. Maar vanaf het middaguur lag ik uitgeteld in bed. Slapend, kotsend en helemaal kapot. De les: zelfs wat zich aan energie aandient is al meer dan ik kan spenderen. Dus preventief op de rem staan. Helemaal mijn ding. De oude Herman zou dat niet voor elkaar krijgen. Maar versie 2.0 is geduldig en leert. Dus gisteren de hele dag boven gebleven, me niet voor de buis bij de rest gevoegd voor Ajax-PSV, maar braaf in bed en bad voetbal en GP op Langs-de-Lijn gevolgd. Alles ter voorbereiding van Annemijns verjaardagsdiner dat 's avonds volgde. En een succes was! Mede dankzij mijn energie-spaaractie.

De pauze-knop blijft er nog wel even op. Ik denk dat het nog wel maanden duurt voor ik de teugels een beetje kan vieren en mijn bed niet meer mijn primaire verblijfplaats is. Het blijft een lange en zware investering in het leven hierna. Ik moet er maar wat van maken!