Yes Man

Ik ben weer terug op het honk, bij de oude vertrouwde Hematologen.
De Neurologen hebben zich tijdens mijn verblijf aldaar tot het uiterste ingespannen om de wirwar aan zakken en de drie pompen van mijn infuus via een doolhof aan instructies in de goede volgorde aan- en af te schakelen. De behandeling met bloedverdunners is opgestart en aangezien er geen complicaties optraden ben ik weer terug gezonden naar hematologie. Hier moet de strijd de komende tijd geleverd worden.

Morgen loopt het standaard programma af en ga ik behandeld worden op basis van wat men meet in mijn bloed. Dat zal de komende dagen waarschijnlijk op wat bloedtransfusies komen te staan en verder wordt alles zo in stand gehouden dat het nieuwe rein-carnatie-bloed kans krijgt om te floreren. De effecten daarvan zullen echter nog wel een dag of tien op zich laten wachten. Tot die tijd leven we in hoop en vertrouwen. Zoals eigenlijk elke dag.

Ik ben nu officieel in de 'dip': ontdaan van weerstand tegen ziektes. Daar krijg ik dan wel een flinke dagelijkse dosis anti-biotica, anti-schimmel en anti-virus pillen bij, maar het blijft oppassen. Hygiëne is heel belangrijk, veel tandenpoetsen, handen wassen, kiemvrij eten en vermijden van lichamelijk contact.
Ook word ik gemaand me niet te bezeren aangezien mijn vermogen om bloedingen te stoppen zeer beperkt is. Dit in combinatie met mijn wat shaky gestel maakt dat ik tegenwoordig zittend douche en tandenpoets.

Intussen blijf ik onder observatie van de neurologen. Dat hield vannacht o.a. in dat ik letterlijk elk uur wakker gemaakt werd, hetgeen in combinatie met nog wat extra plassen - door hyperhydratie - leidde tot een wel heel gefragmenteerde nachtrust... Voor vannacht is gelukkig een ritme van twee uur toegezegd.
Wat zich onder mijn schedeldak afspeelt is eigenlijk een verhaal op zich. We hopen dat de tromboses stabiel blijven of zelfs afnemen onder invloed van de bloedverdunners. Er kan niet op volle kracht behandeld worden vanwege een vochtophoping rondom de hersenen (subduraal hygroom). Mocht een en ander toch leiden tot bloedingen dan is de timing voor interventie slecht, in mijn weerstandloze situatie. Dus het is hopen dat de tromboses niet escaleren en dat het hygroom wegtrekt, terwijl mijn bloed herstelt. Noodscenario's zijn mogelijk maar daar houd ik voor het gemak maar even geen rekening mee. Deze hele strijd hangt aan elkaar van geluk, of lot, dus ook dit valt onder die noemer.

Ik voel me zo wel ontzorgd aan alle kanten. Twee afdelingen die over me waken en Lydia gewapend met levenstestament die namens mij kan beslissen als er iets fout loopt.
Rest mij om weer gewoon patiënt te zijn.

En dat ben ik.
Hoewel pijn en misselijkheid redelijk onder controle zijn, ben ik een teer plantje. Ik lig 80% van de tijd op apegapen, probeer wat te eten, heb af en toe een gesprek en pers er nu dit verhaaltje uit.
Gelukkig is de verpleging hier fantastisch en wordt mij proactief allerlei hulp aangeboden. Van een extra kussen tot hulp bij wassen. Ik merk dat ik de neiging heb om op alles in eerste instantie 'nee' te antwoorden. Ik kan toch alles zelf? Maar ik heb besloten om 'ja' te gaan omarmen. Ik kan namelijk helemaal níets zelf op het moment. Ik ben al buiten adem na uitstapje naar de wc. Ze weten hier wat ik nodig heb, laat ik me er aan overgeven.

Daarom ga ik nu maar eens de vrolijke Jim Carrey-film Yes Man kijken.