Op de top

Gistermorgen nog werd ik wanhopig wakker.
Ik voelde me gevangen in steeds dezelfde groundhog day, elke dag weer vechtend tegen dezelfde energievretende ongemakken. Alsof ik een twee weken lang parcours had afgelegd, tijgerend door de modder, zonder zicht op het einde. Intussen niet of nauwelijks kunnen lezen, elk appje, elke letter op mijn telefoon - lezen of schrijven - kostte een sloot energie, geen films, niks. Vegeterend hoofdpijn, keel, slijm, misselijkheid onder controle houdend.
En dan de incidentele extra obstakels, zoals uit de ader floepende infuuslijnen, bloedtransfusies, thoraxfoto's, CT-scans etc.

Ik wendde me tot mijn moeder, op haar wolkje. Hoe staat het er mee? Jij zou toch zorgen dat die cellen gingen nestelen? Haar antwoorden vormden zich in mijn hoofd. Ze had een boel Colombianen over de vloer - deze tijd van het jaar zat ze daar altijd - het was druk, natuurlijk dacht ze aan mij, ze had ook wat mails verstuurd om de zaak te bespoedigen, maar ze moest ook tijd nemen voor haar middagslaap en straks aandacht hebben voor de tuin, als de bollen opkomen.
Mijn moeder ten voeten uit. Altijd actief en enthousiast maar een beetje extra focus kan geen kwaad.
Wat kon ik hieraan doen? Als er één ding was waar ze altijd tijd voor vrijmaakte, dan was het tekenen en schilderen met de kleinkinderen. Ik heb ze allemaal geappt en gevraagd om 'met' Oma bloemen en blaadjes te gaan tekenen en schilderen. Ter symbolisering van mijn groeiende bloed. De opdracht werd voortvarend opgepakt. Annemijn mobiliseerde zelfs haar bedrijf om allemaal mee te doen.

En het werkte!

Slechts enkele uren later kreeg ik de uitslagen van de dag: er is nieuw bloed! De Neutrofielen, die twee weken geheel afwezig zijn geweest - definitie van de Dip - waren in één keer gestegen tot het niveau waarmee ik alweer bijna uit de Dip zou zijn! Zelfde beeld bij andere celsoorten. Ik vroeg aan het Lab of ze konden zien of de cellen een baardje hadden, of misschien als baard-kale compromis: een snorretje. Ze zouden kijken.
Het was ook voelbaar in mijn lichaam. Ik kon me weer beter concentreren, gedurende de dag nam mijn keelpijn af tot bijna nul, de hoofdpijn werd weer beheersbaar, ik heb weer een film gekeken zonder dat de pijn uit de hand liep, gelezen, en vannacht geslapen zonder geplaagd te worden door overmatig taai, zuur slijm. Een hele sprong vooruit.

Zojuist krijg ik de uitslagen van vandaag. En wederom is de stijging op alle fronten veel groter dan ik ooit had kunnen dromen! Er wordt zelfs gesproken over ontslag.
Betekent dit dat we nu echt de opbouwfase in gaan? Sta ik op de top? Ik durf het bijna niet te geloven. Als ik al gehoopt had op een mooi uitzicht, dan moet ik mezelf teleurstellen. Ik word omringd door mistige wolken.
En ook als dit het begin van de afdaling is, schuilen er nog adders onder het gras. Het glooiende pad naar beneden kent ook afgronden en losliggend gesteente. Het blijft geconcentreerd lopen, voetje voor voetje. En misschien kom ik wel weer een volgende top of pas tegen die bedwongen moet worden.

Dat zien we dan wel weer. Eén ding is duidelijk: een taaie klim zit er op!


---

Hieronder wat beelden van het creatieve werk van gisteren:

Voor de Delftenaren. De piek voor transplantatie komt door de bestraling.
Alle cellen zijn toen blijkbaar uit het merg gevlucht. En daarna afgestorven.