Ik lig, ik ben en ik overleef

Lieve mensen, we klimmen nog even niet op naar een hoger filosofisch niveau dan dat van de lijdzame patiënt.
Want mijn thuiskomst mag door velen bejubeld zijn, in feite is het alleen een upgrade van omgeving. Ik geniet van luxes zoals een bad, een ruimere kamer met een heerlijk uitzicht, de nabijheid van geliefden, maar de stapjes naar genezing, de aangroei van mijn bloed, gaat er niet sneller door. Voorlopig kopieer ik veel elementen van mijn ziekenhuisbestaan naar de thuisomgeving - alles zoveel mogelijk rondom mijn bed gecentreerd.
Sinds thuiskomst zijn de bloedwaarden zelfs wat afgenomen, wat te verwachten was gezien het feit dat de jonge cellen geforceerd versneld het bloed waren ingeduwd. Dat evenwicht herstelt zich nu en dan zal de groei langzaamaan doorzetten.

Dat het langzaam gaat vind ik prima. Als er twee dingen zijn die ik heb geleerd in het traject tot nu toe, zijn dat acceptatie en geduld. Ik lig hier, zonder enige verwachting van wat een dag gaat brengen. Meer blij met rust dan met activiteit. Het tripje naar het ziekenhuis maandag, om wat bloed af te geven, viel me enorm zwaar en ik was dolgelukkig de rest van de dag weer in bed door te mogen brengen.
Grootste ongemak momenteel is misselijkheid en gebrek aan eetlust. Het is een uitdaging mezelf gevoed te houden. Hoofdpijn is onder controle. Ik wacht tot het allemaal overgaat. Op een dag is het voorbij.

Maar van alles wat ik voel, voel ik bovenal trots: ik ben een survivor! Ik ben er nog niet, het kan nog op alle manieren aflopen. Maar wat heb ik al bereikt! Ik ben er trots op.

Intussen lig ik hier, ik ben en ik overleef!