Een Nieuw Uitzicht

Het kan verkeren. Het is maar iets minder dan twee dagen geleden dat ik wanhopig wakker werd en niet nóg zo'n zelfde dag wilde meemaken. En ben ik dan opeens.... THUIS!

Na overleg van de artsen gisteren middag werd besloten dat er geen reden was mij nog langer daar te houden. De medicatie via het infuus was al afgebouwd en geleidelijk overgegaan op pillen en snel werd er een ontslagprotocol opgesteld en kreeg ik instructie over de behandeling van de komende tijd, die poliklinisch zal plaatsvinden. In de basis komt het er op neer dat ik slechts één keer per week een consult heb met mijn hematoloog - na bloed te laten afnemen - en dat de medicatie op basis daarvan al dan niet aangepast wordt. Verder moet ik letten op symptomen van graft vs host disease en eventuele complicaties direct melden. Klinkt relaxter dan enig schema hiervoor, waarbij ik vaak drie keer per week terug moest. Wel heb ik komende maandag direct al een uitzondering, dus we zullen zien hoe het in de praktijk uitwerkt...

Vriend Mark stond vanmorgen klaar om me op te halen. Alle zooi die ik daar de afgelopen weken naar toe had laten slepen paste natuurlijk niet meer in het ene koffertje waarmee ik was gekomen. Zo had ik mijn zelf aan de douche gehackte handspuit - die mijn billenleed enorm verzacht heeft - en zelfs een erg cool opblaasbad, waar ik helaas niet aan toe ben gekomen om te gebruiken. Dan nog zoveel mogelijk pillen scoren, want de apothekerij is een onbetrouwbare business - je moet pakken wat je pakken kunt anders sta je droog. En mijn lijst met pillen is best lang.

Het voelde vreemd om de afdeling zo op een zaterdagmorgen te verlaten. Ik heb daar bij elkaar bijna 3 maanden gewoond, geleefd, geleden en successen gevierd. Ik heb me altijd heel goed verzorgd gevoeld. Wat een toewijding van alle betrokkenen. Catering, schoonmaak, verpleging, fysiotherapeut, artsen. Allemaal toppers.
Met name ben ik onder de indruk van wat het verplegend personeel allemaal doet. Ze staan 24/7 klaar, altijd vriendelijk en zorgzaam, voorzien van enorme vakkennis en ervaring en ze zien en begrijpen waar je staat in je proces. Ik ben talloze keren vlot getrokken door een verpleegkundige die even een kwartiertje nam om mijn ziel te steunen, naast alle lichamelijke hulp.
Mijn tweede huis, met zoveel lieve mensen. En dan loop ik zomaar weg terwijl ik van nog geen kwart afscheid heb genomen... Het gaf me een leeg gevoel. Ik zal snel maar weer eens langslopen op de afdeling, als ik in de buurt ben.

De euforie over de thuiskomst overstemde de afscheidstranen snel.
Heerlijk om in onze fijne slaapkamer te zijn! In bad te liggen, in m'n eigen bed.
Lydia is er vandaag helaas niet, op mijn aandringen is ze een weekendje naar Noordwijk met haar zus en heeft het heerlijk daar, welverdiend. Ik zie haar morgenochtend weer. Dan nog een keer thuiskomen!

Nu is de uitdaging om niet te ontsporen. Ik heb vandaag meer gelopen, bewogen en gedaan dan in de laatste 2 weken. En thuis is het verleidelijk om nog even naar beneden te gaan om wat te halen of te doen. Trappetje op, trappetje af. Ik neem me voor de komende dagen zoveel mogelijk het ziekenhuisregime aan te houden, met de slaapkamer als centrale plaats. Energie managen en de belasting rustig opvoeren.

Voor ik daar zo weer gehoor aan geef en op mijn kussen crash, nog even wat huisregels:
Ik ben uit de dip maar nog wel in de gevarenzone qua besmetting. Bezoekers geen lijfelijk contact. Bezoek alleen op afspraak, max 1 keer per dag. Qua dingen per post: Geen bloemen of planten die in water moeten staan - planten in pot voor de tuin kunnen wel. Geen (mogelijk) bederfelijke producten. Bij twijfel of iets kan vraag Lydia of mij even.
En nog een ander puntje: ik heb zoveel mooie boeken gekregen van jullie allemaal, dat alle boekenkasten uit hun voegen barsten. Liever krijg ik vanaf nu gewoon goede titels aangeraden, dan koop ik die op mijn Kindle. Dan heb ik ze altijd bij me en ze nemen geen ruimte in.

Dank allemaal!
En dan nu echt even het licht uit. Klik.