Dromen

Mijn wereldje dreigt heel klein te worden.
Ik hang in en rond mijn bed en de meeste conversaties gaan over medicatie en mijn lichamelijke toestand. Dat maakt het een uitdaging om verheffender zaken met jullie te delen.

Een bron van vrije gedachten is mijn raam. Het biedt prachtig uitzicht op het zuiden. Bij mooi weer kan ik Utrecht zien. En ook kijk ik in de richting van Vliegveld Hilversum, waar mijn gyrocopter geparkeerd staat. Zoveel mooie tochten begonnen en eindigden in het luchtruim dat nu voor mij ligt.
Dat stemt tot fantaseren over nieuwe avonturen. Een rondje Europa vliegen. Vliegen door de Noorse Fjorden, of zelfs een expeditie over IJsland, zoals deze mannen deden.
En dan komen vanzelf ook de plannen voor onze klipper, de Jacob van Berlijn op de radar. Stel dat ik hier ooit uitkom en dat we het schip nog kunnen varen... Naast diverse ideeën voor verbetering van schip en tuig bestaat het plan om naar Kopenhagen te varen en daar een tijdje te wonen. In 2020? 2021? Doet er niet toe, het is spul om van te dromen.

Naast deze praktische avonturen ontkiemen er - vooral in de nachtelijke uren - ook al gedachten over grotere doelen, ideeën waarover ik overdag nog niet durf te denken, die mogelijk richting gaan geven aan het herinrichten van werk en leven hierna.
Als ik hier uitkom... Wannéér ik hier uitkom...

Want wat dat betreft sta ik mezelf nu toe om een beetje over de bergtop heen te fantaseren. Er is tenslotte hoop. Nu zorgen dat ik blik ook op het pad houd, dat het ravijn in zicht blijft, dat ik geen misstap maak.
Maar binnen die beperkingen weet ik dat ik op weg ben, ergens naar toe.

En dat is meer dan ik in vijf maanden heb durven hopen.

Ameland 2018