Drie uur

De dagen rijgen zich hier aaneen tot een amorf blok tijd.
De zon komt op, de zon gaat onder. Ik lees (een beetje), ik kijk (heel af en toe) een film, ik slik een indrukwekkende hoeveelheid pillen, zet plichtmatig mijn stapjes buiten op de kade en verder slaap ik.
Ik slaap - gelukkig - erg veel. Naast een zeer behoorlijke nachtrust maak ik ook overdag wel een uur of vijf slapend vol. Lydia vergelijkt me met een baby - en daar zit ze niet ver naast. Gelukkig huil ik niet en verschoon ik mijn eigen luiers.

Qua lichamelijk welzijn bespeur ik weinig verandering van dag tot dag. Alleen een stelselmatige aftakeling van mijn fysiek. Van al dat liggen word je niet sterker. Ik marineer mijn slinkende soepkip dagelijks in bad.
Mijn grootste ongemak is stelselmatige misselijkheid en daaruit volgend gebrek aan eetlust. Het kost me grote moeite om me gevoed te houden. De gedachte aan eten doet me vaak al kokhalzen. Ik vul mijn dieet nu aan met een soort astronautenvoer, dat de inhoud van een volledige maaltijd bevat. Echt smakelijk is dat niet.
Verder probeer ik zoveel mogelijk uit bed te blijven en op een stoel te zitten, ik loop een paar keer per dag de trap op en neer en zoals gezegd doe ik elke dag een korte wandeling buiten. Dinsdag begin ik weer met fysiotherapie, weer helemaal terug onderaan de ladder van mijn kunnen.

Op zich kan ik met de traagheid van dit bestaan wel leven. Ongeduld heb ik zo goed als uitgebannen, een verworvenheid van de lessen van de afgelopen vijf maanden.
Mij is in het vooruitzicht gesteld dat als ik eind deze week stop met het slikken van een immunosurpresssor, pillen die het immuunsysteem van het nieuwe bloed onderdrukken, dit mogelijk verlichting zal bieden. Ik hoop het, maar ik verwacht nog niks. Ik laat het me overkomen.


Ik werd net wakker van een middagslaapje, precies om drie uur. De balkondeuren op een kier, de frisse lentelucht in zoete vlagen mijn kamer doortrekkend, de bomen aan de kade in pril groen door de zon beschenen. Het carillon van het museum speelt, duizenden toeristenmieren krioelen blij-doelloos over het plein.
De perfecte tijd van de dag, nog voordat de zon besluit mij over het zwembad heen recht in de ogen te schijnen en de gordijnen weer even dicht moeten.
Mijn eerste gedachte is: laat het altijd drie uur blijven. Maar dan schrik ik van mijn wens: met de huidige stroperigheid van het bestaan, de sloomheid van de tijd, zou dit zomaar werkelijkheid kunnen worden. Stel je voor, niet een aaneenschakeling van eenvormige dagen, maar voor altijd zondagmiddag drie uur. Dát geduld kan ik niet opbrengen!
Of is dat hoe we de dood beleven? Een eeuwige herhaling van de laatste ademtocht? Lijkt me vermoeiend. Ik verkies dan het zwarte niks.

Die dood is momenteel verder weg dan ooit. Ik ben aan de winnende hand, dat voel ik. Om op alles voorbereid te zijn herhaal ik nog wel mijn Samourai-mantra, maar dat voelt meer als de paraplu bij zonneschijn: goed om bij de hand te hebben, maar hopelijk niet nodig.

Komende week zijn er verkiezingen in mijn bloed. Dan wordt gemeten hoeveel van mijn bloed Reins DNA draagt en welk deel nog uit mijn eigen stam komt. Ik hoop natuurlijk op de meest reine uitkomst. Maar het blijft spannend... het eerste echte bewijs van het succes van de transplantatie.
Dan zitten we niet te wachten op een last minute ingevlogen uil van Minerva, die eigen-bloed-eerst sympathieën koestert...

Ik zal jullie berichten!