Samourai met hoop

Hoe mooi en makkelijk was het aan het begin van mijn ziekte om de dood te accepteren.

De leukemie was acuut en agressief. De behandeling een grote berg waar ik overheen moest en die me het zicht op een toekomst benam. Het niet accepteren van een noodlottig einde als mogelijke uitkomst zou waanzin zijn.
Daarna ben ik die berg gaan beklimmen en op het moment dat ik net dacht op een overzichtelijke hoogvlakte te zijn aangekomen, donderde ik naar beneden in een ravijn zonder hoop, zonder uitzicht, weer vol met kwaadaardige blasten. Met hulp van tools en touwen die me vanuit de hele wereld werden toegeworpen wist ik me toen tegen mijn eigen verwachting in uit de diepte te bevrijden en nu sta ik opeens oog in oog met de top van de berg.
Achter de top lonken de grazige weiden die zachtjes glooiend toegang geven tot een beloofd land, een nieuw leven. Alleen nog een laatste stukje klimmen. Slechts nog een transplantatie scheidt mij van een toekomst. Natuurlijk, het pad naar de top is altijd vol risico's, maar van waar ik nu sta heb ik tenminste een kans! En met die kans komt het beeld van een leven daarna, het aansterken. Niet alleen maar cellen kapot maken, zoals tot dusver gebeurde, maar opbouwen, doen groeien, beter worden!

Al die hoop maakt het moeilijk de Samourai-gelofte trouw te blijven. Daar waar ik in het begin dagelijks mijn balans kon vinden door te beseffen dat ik dit avontuur mogelijk niet zou overleven, zo merk ik nu dat de nieuwe vergezichten mij verleiden tot een roekeloze gulzigheid naar leven, die me de dood doet vergeten.
Om veilig de top te bereiken moet ik bij elke stap mijn voet zorgvuldig neerzetten. Het pad is er, de materialen en de hulptroepen zijn goed. Er zijn onbeheersbare risico's zoals lawines of veranderende weersomstandigheden. Maar de stappen die ik zet zijn geheel mijn verantwoordelijkheid. Alle omstandigheden ten spijt, één misstap en ik val onherroepelijk mijn einde tegemoet.

Daar komt de Samourai weer om de hoek kijken. Alleen door me elke dag te realiseren dat de dood met me meeloopt, kan ik de rust en zorgvuldigheid opbrengen om niet vooruit te stormen. Voor dit traject betekent dat: mijn energie sparen, alle hygiënevoorschriften volgen, alleen kiemvrij voedsel eten, uit de buurt van zieke mensen blijven, geen handen schudden, me lijdzaam laten behandelen etc. En dat voor misschien wel langere tijd.

Ik ben van nature een ongeduldig en impulsief mens. Liever een snelle shortcut, dan een langzame structurele oplossing, is mijn natuur. Maar het leven heeft mij in de loop der jaren ook het plezier laten zien in zorgvuldigheid en discipline. Als piloot (en als schipper) heb ik geleerd tochten goed voor te bereiden en checklists af te werken. In die zorgvuldigheid vind ik rust. En uit die rust kan ik nu putten, me bezinnend op elke stap. Tot aan de horizon.

Mijn dagelijkse Samourai bezinning:

Dag nieuwe, mooie - of moeilijke - dag!
Ik ga jou beleven.
Ik ga ontvangen wat je me geeft.
Ik zal je geven wat je van me vraagt.
En mocht jij mijn laatste dag zijn,
Dan dank ik jou en alle dagen hiervoor,
Voor wat ik heb gekregen.

H

de top in zicht