GPGP

Vandaag, 7 februari, is het een jaar geleden dat we afscheid namen van mijn moeder. Na één hectische dag in twee ziekenhuizen was het duidelijk dat zij haar keuze gemaakt had en de kans om na 87 gezonde jaren uit haar rijke en actieve leven op aarde te stappen, met beide handen aangreep. Dapper en doelgericht, zo was mijn moeder.
Al eerder schreef ik over haar strijdkreet, GPGP: Geen Paniek, God heeft een Plan. Een prachtig adagium dat uitgaat van een onvermijdelijk - maar barmhartig - lot, dat alles bepaalt. Het enige dat dan rest is berusting - waarbij het zeker niet verboden is een beetje je best te doen.  Onder dit vaandel sloeg mijn moeder zich door het leven op haar avontuurlijke reizen, mensen rakend en inspirerend overal waar ze kwam.
Het is niet heel vaak dat ik mijn gedachten tot haar richt. Natuurlijk mis ik haar, toch voel ik vooral berusting in haar dood. Ik denk met een tevreden gevoel terug aan al die jaren en aan haar mooie, drukbezochte afscheid. Wat een prachtig leven hebben we gevierd!

Maar gisteren stond ze opeens voor me.
Onder begeleiding van mijn 'kankercoach' Jet was ik bezig af te rekenen met mijn angst voor de stamceltransplantatie. Al sinds ik wist dat ik de 'zware behandeling' ging krijgen, waarbij mijn hele beenmerg kapotbestraald wordt en mijn eigen bloedverversende vermogens tot nul gereduceerd, was ik doodsbang voor deze volgende stap. Ik zat als een konijn in de koplampen te staren.
Jet vroeg me waar ik nu precies bang voor was. En tot mijn eigen verrassing kwam ik erachter dat dat niet de angst voor de dood was. Met het idee deze ziekte niet te overleven heb ik me al lang verzoend, ik draag de Samourai-verklaring in mijn hart. Daarnaast ben ik vooral gevoelig voor de omstandigheden waaronder ik zou doodgaan en tijdens opname in het ziekenhuis kunnen die nooit heel slecht zijn. Genoeg morfine en andere hulpmiddelen.
Dus als ik niet bang ben voor de dood, wat schrikt me dan zo af?

Allereerst de destructie. We maken een goed functionerend systeem kapot.
Maar functioneert dat systeem echt wel zo goed? Het bloed dat me al die jaren van zuurstof en voedingsstoffen voorziet en me beschermt tegen ziektes, heeft wel een steekje laten vallen: het is blind voor de blasten die zich tomeloos vermenigvuldigen. Als ik het bloed laat zitten waar het zit, maakt het zichzelf kapot - en mij erbij. Kwestie van wachten tot het systeem instort.
Ik zie het nu als een verbouwing, een renovatie. Die begint met slopen, om er uiteindelijk iets mooiers en toekomstbestendigs van te maken. Of als het kappen of platbranden van een bos, waar uit de troosteloosheid toch altijd weer de groene scheuten tevoorschijn komen die je vervullen met vreugde om het nieuwe leven.

Dan de weer onvermijdelijke bijwerkingen: misselijkheid, hoofdpijn, geen energie... Ik heb het daar zo langzamerhand wel mee gehad!
Aan de andere kant, het gaat wel weer voorbij. De kunst is vooral geen nieuwe ziektekiemen op te lopen. Maar na een 3-4 weken in het ziekenhuis kan ik alweer aardig op de been zijn en ditmaal met het vooruitzicht van echte, volledige genezing van de leukemie. Ik heb er slechter voor gestaan...
Dus kiezen op elkaar, het gaat voorbij.

Tot slot de grootste angst: ik heb geen enkele controle over of en hoe het nieuwe bloed gaat aanslaan. Gaan de stamcellen van broer Rein inderdaad hun weg vinden naar mijn beenmerg? Gaan ze daar dan ook productief aan de slag om alle soorten cellen te produceren die ik nodig heb? Kan ik intussen in leven gehouden worden met transfusies? Gaat mijn nieuwe afweersysteem zich straks niet tegen mij keren? Niemand kan het mij vertellen, geen enkele ervaring in mijn behandeling tot dusver heeft voorspellende werking voor deze nieuwe situatie.

Hier was het dat mijn moedertje opeens voor me stond. Zat zij misschien niet al lang achter de ongelofelijke match met Rein, mijn enige broer? Ik zag de transplantatie voor het eerst als een gezins-effort. Met daarachter kracht van mijn beide ouders. Mijn vader liefdevol ondersteunend met een hand op onze schouders. Mijn moeder vol vertrouwen voorop onder haar GPGP banier.
Ik besloot de leiding aan haar te geven. GPGP betekent niet dat het per se goed komt, daar gaan we niet over. Maar het betekent wel de overgave aan de kosmische regie.

En dat geeft rust...

Mam, Pap, Rein, dit wordt een mooie reis samen!