Waarom ik?
Ik denk vaak na over het 'waarom' van deze ziekte. Is er een reden dat ik haar gekregen heb?
Technisch gesproken is het een gevalletje van een verkeerd gerolde dobbelsteen. Maar metafysisch bezien hangt kansverdeling misschien wel samen met persoonlijk lot. Je kunt tenslotte twee individuen uit een populatie van positie wisselen zonder de wetten van de statistiek te schaden. Dat biedt speelruimte, zowel voor goden als voor kwantummechanica.
En in dat kader vraag ik me af of ik er niet gewoon uitgepikt ben als de ideale patiënt voor deze zinloze, dodelijke ziekte. Veel taken in het leven heb ik voltooid, ik laat tranen achter maar geen rampen, ik heb de mentale kracht om het lijden te dragen, het sociale vangnet dat zowel mij als mijn thuisblijvers c.q. eventuele nabestaanden opvangt en ik ben voor het dagelijks brood van mijn gezin niet op korte termijn afhankelijk van dagelijkse inkomsten - bovendien redden zij zich prima zonder mij.
Hoe anders is dat voor zoveel anderen? Ik zat in een taxi met een chauffeur die een zware heup-operatie had ondergaan. Hoewel hij verging van de pijn en eigenlijk nog niet mocht rijden, had hij geen keus. De inkomsten waren broodnodig. Hoe zou het zijn als híj getroffen was door een ziekte als de mijne?
Denk aan elke dertiger die nog zijn carrière moet vormgeven, zijn of haar draai in het leven moet vinden, een jong gezin wil grootbrengen. Niet alleen werkt zo'n ziekte disruptief, ook krijg je - bij overleven - niet de kans om veel te doen met de levenslessen die je in deze situatie meekrijgt. Er moet immers aan de weg getimmerd worden, kinderen opgevoed, hypotheek betaald.
En dan nog mensen die leven in landen waar de zorg die we hier krijgen niet eens beschikbaar is. Ik zit hier dicht bij het vuur, artsen die proberen voorop te lopen in hun vakgebied, verzekering en overheid die faciliteiten en middelen beschikbaar maken. Vijftig jaar geleden was ik hier in Nederland al lang dood geweest, maar 500 kilometer verderop is dat momenteel misschien nog niet anders.
Het vervult me gek genoeg met een soort trots, dat ik dit lijden mag dragen in plaats van een ander, die er misschien minder klaar voor was. Door de goden aangewezen als slachtoffer, netjes ingebed in de statistieken.
Dat is deel één: het krijgen van de ziekte.
Voor het genezen ervan gelden soortgelijke overwegingen. Als 50% gemiddeld overleeft en ik kom hier heelhuids uit, dan pik ik straks misschien de plaats in van een ander. Kan dat zomaar? Ben ik de meest geëigende om hier ongeschonden uit te stappen?
Wellicht stoot ik dan iemand van de troon die nog wat bij te dragen heeft. Een nieuwe visionair die de mensheid naar nieuwe waarden en inzichten leidt, of gewoon een jongere man of vrouw die nog veel heeft op te bouwen.
Dat legt wel druk op mijn toekomst, mocht ik dit overleven. Met een beetje mediteren, rondreizen en op halve kracht werken kom ik niet weg. Ik kan niet zomaar terugkeren uit deze strijd zonder iets terug te geven aan de wereld. Daar zal ik dan mijn weg in moeten vinden. Quid pro quo.
Technisch gesproken is het een gevalletje van een verkeerd gerolde dobbelsteen. Maar metafysisch bezien hangt kansverdeling misschien wel samen met persoonlijk lot. Je kunt tenslotte twee individuen uit een populatie van positie wisselen zonder de wetten van de statistiek te schaden. Dat biedt speelruimte, zowel voor goden als voor kwantummechanica.
En in dat kader vraag ik me af of ik er niet gewoon uitgepikt ben als de ideale patiënt voor deze zinloze, dodelijke ziekte. Veel taken in het leven heb ik voltooid, ik laat tranen achter maar geen rampen, ik heb de mentale kracht om het lijden te dragen, het sociale vangnet dat zowel mij als mijn thuisblijvers c.q. eventuele nabestaanden opvangt en ik ben voor het dagelijks brood van mijn gezin niet op korte termijn afhankelijk van dagelijkse inkomsten - bovendien redden zij zich prima zonder mij.
Hoe anders is dat voor zoveel anderen? Ik zat in een taxi met een chauffeur die een zware heup-operatie had ondergaan. Hoewel hij verging van de pijn en eigenlijk nog niet mocht rijden, had hij geen keus. De inkomsten waren broodnodig. Hoe zou het zijn als híj getroffen was door een ziekte als de mijne?
Denk aan elke dertiger die nog zijn carrière moet vormgeven, zijn of haar draai in het leven moet vinden, een jong gezin wil grootbrengen. Niet alleen werkt zo'n ziekte disruptief, ook krijg je - bij overleven - niet de kans om veel te doen met de levenslessen die je in deze situatie meekrijgt. Er moet immers aan de weg getimmerd worden, kinderen opgevoed, hypotheek betaald.
En dan nog mensen die leven in landen waar de zorg die we hier krijgen niet eens beschikbaar is. Ik zit hier dicht bij het vuur, artsen die proberen voorop te lopen in hun vakgebied, verzekering en overheid die faciliteiten en middelen beschikbaar maken. Vijftig jaar geleden was ik hier in Nederland al lang dood geweest, maar 500 kilometer verderop is dat momenteel misschien nog niet anders.
Het vervult me gek genoeg met een soort trots, dat ik dit lijden mag dragen in plaats van een ander, die er misschien minder klaar voor was. Door de goden aangewezen als slachtoffer, netjes ingebed in de statistieken.
Dat is deel één: het krijgen van de ziekte.
Voor het genezen ervan gelden soortgelijke overwegingen. Als 50% gemiddeld overleeft en ik kom hier heelhuids uit, dan pik ik straks misschien de plaats in van een ander. Kan dat zomaar? Ben ik de meest geëigende om hier ongeschonden uit te stappen?
Wellicht stoot ik dan iemand van de troon die nog wat bij te dragen heeft. Een nieuwe visionair die de mensheid naar nieuwe waarden en inzichten leidt, of gewoon een jongere man of vrouw die nog veel heeft op te bouwen.
Dat legt wel druk op mijn toekomst, mocht ik dit overleven. Met een beetje mediteren, rondreizen en op halve kracht werken kom ik niet weg. Ik kan niet zomaar terugkeren uit deze strijd zonder iets terug te geven aan de wereld. Daar zal ik dan mijn weg in moeten vinden. Quid pro quo.
Ha Herman, in dat laatste staartje van je blog zit wat venijn, want het is natuurlijk onzin dat je - als overlever - een grotere druk hebt om wat zinnigs te doen met de rest van je leven. Maar ik weet van dichtbij dat het zo wel - onterecht - kan voelen. Alsof je een tweede kans niet mag verkwanselen.
BeantwoordenVerwijderenLaat je niet foppen, vriend.
Die goden doen ook maar wat, joh.
Net als wij allemaal...
Over het waarom van het lot is veel geschreven....Die ene vraag waarop we geen antwoord krijgen of hebben.
BeantwoordenVerwijderenDomme pech of geluk ..we moeten het ermee doen..
Martje
Dat enorme schuld en plichtsgevoel, dat we zo van huis uit mee hebben gekregen...en toch....ik blijf er veel in zien zitten, zo lang ons hart ons wijst en niet the “shoulds”! Voor mij een veelbetekend blog weer! Dank daarvoor, dierbare neef!!!
BeantwoordenVerwijderenIk ben onder de indruk van je overdenkingen. Mooi hoe je de verschillende perspectieven ruimte geeft en hoe je die in dit blog deelt met anderen. #waardevol
BeantwoordenVerwijderenMediteren, rond reizen aangevuld met lekker uit eten, schrijven,.... op een kwart kracht werken is dan misschien genoeg. Die halve kracht lijkt me inderdaad overdreven.
BeantwoordenVerwijderenGeen druk, geen plicht, maar een kans om dat te doen wat je verlangt te doen. Voor jezelf, voor anderen voor wie dan ook. De weg van het verlangen - follow your bliss. Bentinho spreekt over het volgen van de broodkrummeltjes van verlangen. En dan kijken waar te uitkomt. Ik denk dat jij dat eigenlijk al je hele leven hebt gedaan en daarom zo'n mooi leven hebt gehad. Dus gewoon doorgaan als je het overleeft, inclusief rust nemen wanneer je dat wilt! Groet, Ton
VerwijderenVanmiddag bij de lunch in NYC je blog voorgelezen - prachtig gesprek ontstond, dank je wel.
BeantwoordenVerwijderenDe wereld kan nog lange niet zonder jou Herman, ‘pik’ die plek gerust in, jij hebt nog heel veel moois en belangrijks te geven.
Zet m op held!
Food for thought dit. Zo had ik er nog nooit tegenaan gekeken. Ik denk dat jouw blik op de wereld genoeg is om die overleversplek te rechtvaardigen. En als je die al zo goed kunt verwoorden terwijl je brak bent... Gewoon lekker blijven leven en schrijven zou ik zeggen, misschien nog een TedTalk erbij, zodat er nog meer mensen mee kunnen genieten!
BeantwoordenVerwijderenZondagmorgen, opkomend zonnetje je blog lezend ..... hoe heftig de inhoud van je teksten ook zijn, ze verwarmen, verbinden en zetten aan tot verdiepen en vooral het goede gesprek met mezelf. En dat is voor mij ook het antwoord op, als dat er al moet zijn, "waarom ik..?" Je helpt mij om het leven vanuit de dunne scheidslijn van leven en dood te bezien, te ervaren en beetje-bij-beetje te doorgronden. Dat het leven waard is te leven en dat de dood daar onafscheidelijk bij hoort. Zonder dood geen leven, zonder leven geen dood. Je geeft met je levens-en doodlessen mij meer (over)levensvreugde en zelfs (over-)lijdensvreugde voor velen. Dat is mijn antwoord op "waarom ik?" .... Maar ..... het kan natuurlijk niet zo zijn dat je er zomaar tussen uit gaat piepen, dus ... we willen vooral héél véél gaan lezen over jouw lessen in "levensvreugde" de komende dagen, weken, jaren..... . Laat de nieuwe levenscellen maar binnen vloeien!
BeantwoordenVerwijderen