The Middleman

Vanaf het begin ben ik verwikkeld in een strijd tussen artsen en cellen.

Aan de ene kant is er oproer in mijn beenmerg, dat overbevolkt raakt met kwaadaardige hooligans, uitzwermend naar mijn bloedvaten.

Aan de andere kant heb je artsen en hun hulptroepen die aanvalsplannen verzinnen en die loslaten op het strijdtoneel. Raketten vliegen zo over en weer. Vrijwel dagelijks worden referenda gehouden onder bloedbewoners en eens in de zoveel tijd dringen geheim-agenten door tot achter de linies - in het beenmerg - om de daadwerkelijke schade onder de opstandelingen in kaart te brengen.

Ik ben hierbij het doorgeefluik. The Middleman. Welwillend stel ik mijn lichaam en geest ter beschikking, steek ik mijn pootje uit voor de bloedafname en laat ik gaten boren in mijn borstbeen. Alles ten behoeve van beterschap - alles om de opstand terug te dringen.

Maar de afgelopen dagen realiseer ik me dat dit niet genoeg is. Als ik als de facilitator van deze oorlog geestelijk of lichamelijk onderuit ga, gaat de strijd niets opleveren. Verschroeide aarde, wég patiënt.

Gisteren kreeg ik de boodschap dat ik voorlopig nog niet naar huis kan. Donderdag begint alweer de nieuwe cyclus van drie weken. Met een beetje geluk laten ze me dan eind januari even gaan. Wat er daarna gebeurt is niet te voorspellen, ik ben geheel overgeleverd aan de willekeur van mijn blasten.
Dat zet de druk er nog meer op. Ik zit nu al met de handen in mijn - weer langzaam opkomende - haardos en ik ben nog niet eens op de helft van mijn verblijf hier.

Hoe trek ik mezelf aan die haarsprieten uit het dal? Wat voor hulpbronnen kan ik aanboren?
Wat kan ik veranderen?

Het waren een beetje schrale tijden in het ziekenhuis tijdens de feestdagen. Door vakanties van medische staf, familie, vrienden en door mijn eigen malaise was er minder sociaal contact.
Ook het ziek in bed liggen hielp niet, op je rug liggen, pijn, niet goed kunnen eten, je wordt er slap van.
Dus het roer moet en kán om. Vandaag heb ik de fysiotherapeute gevraagd om een schema met dagelijkse oefeningen. Ik heb mezelf tijdens de lunch naar beneden geschopt om te proberen daar wat te eten, in plaats van weg te kwijnen bij troosteloze maaltijden op onze verdieping. En ik ga weer - mondjesmaat - afspraken inroosteren met mijn dierbaren. Straks komt bloedbroeder Rein langs. Even tijd voor wat goede gesprekken, voor mij nog altijd de grootste bron van nieuwe inspiratie. Zien tot welke inzichten dat leidt.

The Middleman recht zijn rug. Het is tijd om zichzelf opnieuw uit te vinden.