Het vervagende leven

Waar ik niet op voorbereid was, is hoe snel het leven uit het zicht verdwijnt.

Ik schreef al eerder dat mijn ziekte misschien wel op het perfecte moment kwam. Alles was opeens in balans in mijn bestaan. Dat was zeker niet altijd zo. De decennia hiervoor zijn rijkelijk gevuld geweest met emotionele en spannende rollercoasters. Veel kinderen en bedrijven zorgen daar wel voor. Maar nu was eindelijk eens alles in evenwicht. De stilte voor de storm, zo blijkt.

Alle kids leken op hun pootjes te landen. Alleen nog de jongste thuis, maar ook die schoot goed wortel in het Amsterdamse. Ons heerlijke huis aan de Ruysdaelkade eindelijk helemaal klaar, inclusief tuin. Geen dagelijkse bouwmannen meer over de vloer.
Zakelijk de kans gekregen om dingen te bewijzen, successen te boeken, met nog tijdens de vakantie een mooie verkoop van een van onze eerste bedrijven, door ons met de paplepel gevoerd en in liefde in hun groei tot wasdom gesteund. En binnen henQ een fantastisch, gemotiveerd, jong team opgebouwd, dat ons bedrijf minder afhankelijk maakt van Coen en mij.
Begin vorig jaar met trots mijn moeder begraven, die geheel op haar eigen wijze 87 jaren tot de laatste snik met levenslust en avontuur heeft weten te vullen. Een gemis, maar vooral dankbaarheid voor een mooi afscheid en een compromisloos einde. Erg blij dat zij mijn lijden niet heeft hoeven dragen.

En dan die prachtige zomer van 2018! Beelden van talloze avondjes buiten eten in de Pijp. Varen met het bootje over de grachten. Avonden naar Noord. Een fantastische reis met alle 6 kids naar Vietnam nog vers in het geheugen. Mooie trip met de gyrocopter over de Duitse wadden. Prachtige tochten met dierbare mensen op de Jacob van Berlijn, waarvan de laatste - toen wel zwaar geplaagd door duistere symptomen - nog het weekend voor ik het ziekenhuis in verdween.

Toen nog allemaal scherpe herinneringen. Het Leven in geur en kleur. Een levendig fotoalbum aan de binnenkant van mijn oogleden.

Dat maakte het makkelijk. Enerzijds om de Samouraigelofte af te leggen en de dood te aanvaarden in dankbaarheid voor alles wat het leven mij gegeven had. Anderzijds om te weten waarvoor ik streed om juist verder te leven. Het doel was duidelijk: van dat leven wil ik wel meer!

Maar naarmate de tijd verstreek, de ziekte me verder meesleepte, mijn wereldje verkleinde, me fysiek beperkte, geestelijk belastte, zag ik die heldere beelden richting horizon dobberen. En tegelijk met het sombere weer van december en januari daalde een waas over die horizon. Een mist die alle kleur wegnam uit de eerst zo levendige herinneringen. En dat vermengd met de onzekerheid over - en de bijwerkingen van - de chemobehandeling, maakte het moeilijk om nog te voelen wat de inzet was.
De kant van de dood werd in zekere zin aanlokkelijker. Die kon een soort geborgenheid bieden, een genadig einde aan een niet alleen kansloze, maar nu ook doelloze strijd. In een gifje dat ik toegestuurd kreeg met daarin een groot blauw huggend Pixar-monster zag ik niet het liefhebbende leven, maar de verwelkomende dood. Lekker zacht en blauw en dan voor altijd slapen. Beter dan terugverlangen naar een mistig verleden.

Nog geen week geleden had ik dit stukje in deze mindset afgesloten.

Inmiddels zie ik weer een zonnestraal piepen over het randje van de tegenoverliggende horizon. De horizon vooruit, liggend in de vaarrichting. Ik word weer vervuld met hoop. Voel de warmte van de eerste stralen, net als wanneer je vroeg bent uitgevaren met het tij mee en je alleen op de waddenzee waant, met een vroege zeehond een vissersboot en de zon komt op. De hoop van een nieuwe dag.

Welke kleur het leven hierna gaat krijgen weet ik nog niet. Maar dat er kans is op een leven hierna geloof ik nu wél. Nog veel stappen te nemen, gevaren te trotseren en waarschijnlijk nog wat mistige periodes te overwinnen. Als dat gebeurt kan ik deze post nog eens herlezen en hopen dat ik kan geloven in de mythe van die andere horizon, die van de toekomst.

leven of dood?