Artikel 100

Dit is mijn honderdste stukje!

Ik schreef er eerder al over: dit blog is een symbiotisch medium. Enerzijds beleef ik plezier aan het denken en schrijven dat erachter zit, anderzijds hoor ik van jullie dat het prettig is om op deze manier mee te leven en tenslotte ontvang ik als per boemerang een enorme hoeveelheid liefde en interesse van jullie terug. Je hebt geen idee hoe belangrijk dat voor me is, hoeveel steun ik put uit jullie reacties via site, whatsapp en mail en hoe ik me gedragen voel in liefde.

Het aantal lezers is behoorlijk gestegen sinds het begin, maar ik hang gelukkig nog wel beneden de radar van het 'grote publiek'. Tot dusver wordt er persoonlijk, met veel medeleven en respect gereageerd. Een enkeling voelt zich nog een beetje voyeur. De een maakt zich dan kenbaar, de ander hult zich liever in stilzwijgen, beide is goed voor mij.
Het mooist vind ik zelf de verhalen die ik terug krijg waarin lezers zelf geraakt zijn door wat ik schrijf. Mensen die mijn woorden meenemen als ze met hun hond lopen. Mensen die mijn blogs aan elkaar voorlezen, zelfs als kerstverhaal. En mensen die mijn stukjes doorsturen naar anderen die in vergelijkbare situatie verkeren. Daar ben ik trots op!

Velen vragen of ik verder iets ga (laten) doen met de teksten die ik produceer. Ik ben dat wel van plan, ook bezig met concrete uitwerking, waarover in later stadium meer. In ieder geval heb ik iemand gevraagd om het hele blog te redigeren en te bundelen in het geval ik onverhoopt niet tijdig de eindstreep haal.

Nu we het toch over praktische zaken hebben: even iets over mijn communicatiebeleid.
Qua informatievoorziening vanuit mij is het blog leidend. Probeer dus even bijgelezen te zijn voor je vragen stelt via andere media.
Reacties op het blog zelf zijn gezellig, ook voor de andere lezers. Blijf dat dus doen! Ik begrijp dat er soms technische problemen zijn. Let op dat je soms opnieuw - dus voor de tweede keer - op een knop Publiceren moet klikken, bijvoorbeeld na de robot-check bij anoniem posten. Post je Anoniem, zet dan wel ergens je naam erbij, anders weet echt niemand wie je bent. Ik reageer zelf niet op de reacties op het blog, omdat ik geen onderscheid wil maken en ook geen lange threads wil creëren. Voor de prozaïsten onder u: plaats geen lange teksten; als je meer dan 2-3 regels te melden hebt, mail me dan liever.
Whatsapps beantwoord ik in de regel altijd persoonlijk, tenzij het - zoals bij goed of slecht nieuws - de pan uit rijst. Zelfs dan haal ik meestal nog in, maar reken er niet altijd op. Op normale dagen druppelt het gewoon binnen en hou ik het allemaal wel bij. Hetzelfde geldt voor mail, al is whatsapp wat makkelijker antwoorden.
Sommigen melden zich telkens opnieuw aan op de mailinglijst met een boodschap in het commentaarveld. Dit moet ik dan zelf weer ontdubbelen en verplaatsen. Dus liever die hierboven beschreven kanalen gebruiken!

De komende tijd gaan we samen verder op deze reis. Hoewel de vooruitzichten dramatisch beter zijn dan een week geleden blijft de proof in the eating. Het volgende schepje beenmerg over 2,5 week gaat ons laten zien welke kant we nu echt op wandelen. En dan moeten de stamgasten nog aan boord. Intussen nog wat lekkere bijwerkinkjes te verhapstukken. Dus spannend zal het nog wel even blijven.
Ik reken op jullie steun, het voelt voor mij een beetje als crowdsurfen, waarbij vele handen licht werk maken. Laat ze voelen, ik vaar er wel bij!

Dank allemaal en blijf me volgen!