Terug bij af

Nu, een dag na het slechte nieuws van gisteren, word ik wakker met een moedeloos gevoel. Opeens daagt het bij me: we zijn terug bij af. Twee en een halve maand van ontberingen, ziekenhuisopname, chemo, bijwerkingen hebben me gebracht waar ik in september al was. Met minder lichaamskracht, minder resterende tijd en minder kansen.
De standaard route, de snelweg van de Hovon100, blijkt niet naar de top te leiden maar in een grote lus terug naar het begin. In één keer zijn alle afgelegde kilometers waardeloos. De tankstations die onderweg opgesteld staan, onbruikbaar. De brandstof die ze verstrekten, bewezen ineffectief.
De opdracht is nu om met knikkende chemo-knieën en kunst-en-vliegwerk alsnog de top te bereiken.

Vannacht werd ik misselijk wakker. De gal beet al in mijn keel, ik had een hartslag van boven de 100. Al sinds vorig weekend slikte ik geen pillen meer tegen misselijkheid, die bijwerking van de laatste chemo was weggeëbd. Dus vanwaar deze plotselinge onpasselijkheid? Ik voelde me ellendig. En zoals 's nachts alle gedachten groter en zwaarder worden, zo kwam mijn sterfelijkheid tastbaar nabij. Paniek sloeg toe: de blasten zetten door, mijn organen vallen uit. Ik heb geen weken meer, maar uren, hooguit dagen. Dagen van brakende ellende. Het zweet brak mij uit.
Lydia kalmeerde me en na twee keer mijn maag geleegd te hebben kon ik tot rust komen. Maar zo is het dus, dacht ik. Zo besluipt het monster je.

Vanmorgen, de dageraad had de nachtelijke angsten weggevaagd, liep ik buiten met de honden, mijn versufte hoofd luchtend in de herfstwind. En voor het eerst sinds het begin van deze reis had ik het gevoel dat leek op godsbesef. In een eerder stukje schreef ik over mijn relatie met godsdienst. Ik vroeg me toen af of, en zo ja wanneer, God zich ooit een plekje zou toe-eigenen in dit avontuur. Tot dusver bleef het stil. Maar vanmorgen, lopend op de kade, drong zich de gedachte op dat de uitkomst misschien wel vast ligt. Dat er een groter plan is, waarin de loop der dingen voorbestemd is. En dat ik me natuurlijk niet onbetuigd zal laten qua zoektocht naar genezing, maar dat dat allemaal samen leidt tot een punt dat al vast ligt. Een uitkomst die - zoals bij de kat van Schrödinger - zowel leven als dood kan inhouden, gehuld in de nevelen van de toekomst, niet geschikt voor observatie vanuit het nu.
Gek genoeg geeft deze onzekere zekerheid mij een gevoel van rust. Er is een plan. Ik hoef slechts mijn aandeel te leveren en het gaat zoals het gaat.

Ik besprak mijn terug-naar-af-gevoel met Lydia. Zij wist het om te draaien. Twee en een halve maand hebben we gewonnen. Maanden waarin we ook mooie dingen hebben meegemaakt. Mijn verjaardag vierend in het ziekenhuis, mijn thuiskomst, de heerlijke avondjes samen thuis, onze mini-vakantie naar de Veluwe, de vele plannen die we gemaakt hebben, de gezamenlijke strijd tegen de ziekte. Een mooie tijd van kameraadschap, een intieme en geborgen tijd, gewonnen door de schijnbaar nutteloze omweg die we genomen hebben.
We gaan nu een nieuw pad in. Onontgonnen en onbekend. Maar het leidt zeker ergens naar toe. En de tocht zelf zal boeiend zijn.