Op 't randje

Achteraf gezien was mijn escapade van Kerstavond vooral een narrow escape. Nog net op het randje waar ik me goed genoeg voelde om überhaupt het ziekenhuis te verlaten.
De avond zelf sleepte ik mezelf na terugkomst al naar bed, maar de volgende ochtend - gisteren dus - kon ik helemaal niks meer. Het zal wel het trio van chemo's zijn dat door mijn lijf rondwaart. Slechts twee uur voor mijn ontsnapping had ik nog de asparaginase naar binnen gewerkt.
Gisteren voelde mijn hoofd als gevuld met watten. Ik heb het grootste deel van de dag doorgebracht in een roes tussen slaap en wakker zijn. Kon nog wel een  beetje lezen, maar schrijven ging niet echt. Voelde me een opgeblazen ballon, ruim zeven liter water had zich in mijn lichaam opgehoopt - er moesten plaspillen aan te pas komen.
Vandaag ben ik een klein beetje helderder, maar voel intussen de werking in bloed en beenmerg aanslaan: het kortademige beverige gevoel dat hoort bij de beenmergdepressie. Op zich goed natuurlijk, daar doen we het - min of meer - voor, maar toch vervelend om doorheen te moeten. En dan straks deze hele cyclus nog één of twee keer herhalen...

Wat me opvalt aan mezelf is dat ik niet goed in staat ben om uit te leggen aan artsen en verpleegkundigen hoe ik me voel. Als iemand mij aanspreekt, zet ik van nature mijn beste beentje voor en span ik me in om alert te reageren en coherent te formuleren. Als ik dan vertel dat ik me klote voel en niet precies weet hoe ik mijn ongemak moet omschrijven, hoor ik vaak terug: maar u klinkt nog heel monter, hoor! Shit ja, hoe leg je dat uit? Moet je dan lijkbleek in bed gaan liggen? En wat bereik je daar dan mee... Het enige wat ik wil is dat men het ziet als er iets ernstigs aan de hand is. Zolang ik geen echte neurologische uitvalsverschijnselen heb, zal er wel niet veel loos zijn. Maar vervelend voelt het wel.

Voorlopig laat ik het maar over me heen komen. Dommelen/lezen probeer ik af te wisselen met af en toe een rondje afdeling, om de spieren wat te doen te geven en kans op trombose te minimaliseren. Verder is mijn taak gewoon te 'zijn'. Adem in, adem uit. Let it come, let it go.