Nietsdoen

Mijn hele leven heb ik geleefd met een gebrek aan tijd. Ik zit altijd vol met plannen en verveel me eigenlijk nooit. Al toen ik elf was voerde ik de strijd om mezelf op tijd naar bed te krijgen. Ik wist dat dat goed voor me was, maar oh wat was dat slapen zonde van de tijd! En hoewel ik de laatste jaren wat bewuster met slaap om ben gegaan, is dat eigenlijk nog altijd hetzelfde: de schaarse wakende uren dienen benut te worden! Elke dag lijkt te kort en vaak moet ik mijn teleurstelling verbijten in de tegenvallende productiviteit ervan.

De afgelopen dagen gaven me voor het eerst een andere ervaring. Geestelijk en fysiek niet tot veel in staat, bracht ik de tijd dromerig in bed door, af en toe afgewisseld met een sloffend wandelingetje over de gang. En voor het eerst van mijn leven zag ik het als mijn taak om gewoon de dag door te komen. Wakker worden, ontbijtje, beetje lezen, douchen, lunchen, liggen, slapen, avondeten, filmpje kijken, lezen, slapen... En weer een dag voorbij. Opeens realiseerde ik me dat dit nu mijn taak is: de dagen voorbij laten gaan. De chemo doet zijn borrelende werk in mijn lichaam. Ik ben de passieve reageerbuis waarin de magie moet plaatsvinden. Mijn rol is gewoon te zijn. En te wachten.
Hoe minder ik doe hoe minder last van bijwerkingen. Hoe meer ik slaap, hoe sneller de tijd voorbij gaat, hoe eerder ik bij het doel ben. Geen schuldgevoel over te weinig productiviteit: niets doen is de norm.

De 17e eeuwse Japanse filosoof-dichter Matsuo Bashō schreef:

Sitting silently, 

doing nothing, 

the spring comes and 

the grass grows by itself.

Basho begreep dat goed. De rol die we onszelf toeschrijven is sterk overtrokken. Het belangrijkste voor de continuïteit op aarde is dat de zon elke dag weer opkomt. Nog nooit heeft een mens aan dat fenomeen bijgedragen, noch het in gevaar gebracht.

Ook ik ben in dit geval overgeleverd aan natuurkrachten - de stille strijd in mijn beenmerg, buiten de schijnwerpers van menselijk zien en kunnen. Sitting silently, doing absolutely nothing.

Het is een mooie paradox dat juist nu mijn leven eindiger lijkt dan ooit tevoren, nu de resterende tijd voor altijd dreigt op te drogen, ik voor het eerst van mijn leven de taak krijg om de dagen zomaar door mijn vingers te laten glippen. Wonderbaarlijk.

the sands of time...