Leukemicus

Ik voel me soms net een astronaut die op het punt staat om naar de maan gelanceerd te worden. Talloze mensen zijn aan het werk om de reis zo goed en veilig mogelijk voor te bereiden. Informatie en helpende handen uit alle hoeken van de wereld dragen bij aan mijn vlucht. Maar ik ben de eerste die deze reis gaat volbrengen en niemand weet of het goed zal gaan. De minste geringste tegenslag onderweg kan mijn dood betekenen.

Hoe sta je daar dan in, als astronaut? Je bent de gevierde ruimtevaarder, de atletische held waar iedereen met bewondering naar kijkt: hij is de uitverkorene, hij heeft de durf om de reis te aanvaarden. Avontuur en gevaar met als beloning een roemvol leven. Maar als je zelf die ruimtevaarder bent, wordt je wereld opeens heel klein. Mooi dat avontuur, mooi die lof die je wordt toegewuifd, maar wat zeg je tegen je vrouw, wat tegen je kinderen? Dapper van buiten, van binnen doodsbang, neem je afscheid. En ook weer niet. Je praat over straks, na de reis. Je leidt de aandacht af van het mogelijke onheil. Dit is geen definitief einde! De technologie zal zegevieren! Tot straks kinderen, tot straks lieve vrouw. Volg mij op televisie. Lees mijn blog.
Maar is dat genoeg als het wel het laatste afscheid blijkt te zijn? Als je straks in een brandende of lekkende capsule zit, wat schiet er dan door je hoofd? Was het afscheid voldoende? Waren die klunzige omhelzingen, gehinderd door het onhandige ruimtepak, toereikend om de liefde die je voelde te doen stromen?
De onzekerheid van de held.

Zo heroïsch beschreven is het allemaal heel dramatisch. Maar het leven met doodsangst is niet voorbehouden aan iconische helden. Hoe is het met de mijnwerker en zijn gezin? Met de bouwvakker in HongKong? Met de soldaat die wordt uitgezonden naar oorlogsgebied? Hun geliefden leven dagelijks in angst voor dat fatale moment: de mannen aan de voordeur, brengers van slecht nieuws.
Voor hen is er geen dagelijks huilen. De angst wordt de standaard. Een licht onrustig gevoel in de buik. Net zo dagelijks dreigend als de weinige gevaren die onze veilige wereld nog biedt: ontslag, beurskrach, dodelijke ziekte, verkeersongeval.

Voor mij is het niet anders. Weg heldhaftigheid! Dag astronaut!
Ik heb gewoon een gevaarlijk beroep: dat van Leukemicus. Zolang ik dit vak uitoefen zal ik mij laten vollopen met gevaarlijke vloeistoffen. Laat ik mij prikken en doorspoelen. Word ik ter observatie opgesloten en ben ik vatbaar voor bacterie en virus.
Zo is mijn leven. En dat eenmaal aanvaard hebbend kunnen ik en mijn naasten weer ademhalen. Elke dag weer zien als een dag die goed afliep. Niet treurend over de toekomst. Geen doodsverachting, maar zorgvuldig levend met gevaar.
Het is een zwaar beroep, maar elk succesvol jaar dienstverband wordt groots gevierd!