The Great Escape

24 December, ochtend.

Vanavond vindt bij ons in Amsterdam het kerstdiner plaats. Al tijdens het verbouwen van het huis waren de gedachten bij deze avond. De keuken is zo ontworpen dat er met ruim 20 man aan een lange tafel gedineerd kan worden. De tafel uit de studeerkamer is identiek gemaakt aan de keukentafel, staat op een demontabel onderstel, en kan dus naadloos in de keuken worden aangeschoven. Onze 8 meter lange bank doet de rest.
Het is ongelofelijk jammer dat ik juist uitgerekend nu in het ziekenhuis lig. En net nu ik vandaag een dubbele dosis chemo krijg, met het voor mij nog onbekende middel asparaginase. De nelarabine ken ik inmiddels, deze maakt me duizel-duf, maar het nieuwe spul moet zich nog bewijzen.
Maar het zou zonde zijn om het spektakel thuis helemaal te moeten missen!

Daarom heb ik de logistiek in voorbereiding gebracht om me vanavond even snel heen en weer te laten transporteren. Zowel een studentchauffeur als een vriendin van de kinderen staan opgelijnd om me te halen en te brengen. Verpleegkundigen en artsen zijn op de hoogte van het verzoek, mijn lobby loopt al een paar dagen. Straks krijg ik uitsluitsel van de artsen.
En mocht het licht op groen gaan, dan moet ik ook zelf nog afwegen hoe ik me voel en of het tripje me gaat brengen wat ik er van verwacht. Hier in bed via whatsapp plaatjes kijken kan natuurlijk ook. Dat geeft in ieder geval rust.

24 December, lunchtijd.

De Nelarabine loopt naar binnen. Ik laat een dubbelgrote lunch serveren. Ik weet niet wat de chemo gaat doen met m'n eetlust en alles dat ik nu binnen kan krijgen is welkom. Mijn 'casemanager' Kim komt even buurten. Ik had haar nog niet verteld van mijn wens om vanavond even te ontsnappen, dus dat doe ik maar meteen.
Ik voer als argumenten aan dat ik de logistiek goed heb voorbereid, altijd weer binnen een half uur terug kan zijn in het ziekenhuis en dat het niet alleen gaat om het eerste kerstdiner in het nieuwe huis, maar misschien ook wel om het laatste...
Kim vertelt me in ieder geval dat als het doorgaat, men het infuus normaal gesproken tijdelijk zal loskoppelen. Dat scheelt dan weer in de handling. Hopelijk slibt het intussen niet dicht, een nieuw infuus zetten wordt problematisch. De laatste keer kostte dat 8x prikken door 3 verschillende verpleegkundigen. Met een spuitje heparine hoopt men het open te houden.

Dan komen de zaalartsen binnengelopen. Hoewel ik dacht dat men eerst het effect van de tweede chemo wilde afwachten is de staf unaniem in de uitspraak: omdat ik alles goed heb voorbereid en een reële verwachting heb, krijg ik toestemming om 2 uurtjes naar huis te gaan vanavond!
Prachtig nieuws, ik krijg er tranen van in mijn ogen.
Nu is het verder aan mezelf. Straks kijken hoe ik me voel en dan het laatste oordeel. Maar alle deuren staan in ieder geval open voor de Great Escape....

Straks nader bericht!

24 December, laat.
Het is gelukt! Ik ben netjes gehaald en gebracht en het was fantastisch! Heerlijk om iedereen te zien. Tranen - niet alleen bij mijzelf - bij binnenkomst. Chef Stef heeft zichzelf overtroffen. Mijn eetlust was nog in orde dus ik heb ervan kunnen genieten.
Inmiddels weer terug in het ziekenhuis en gek genoeg ben ik daar wel bij mee. Hoe leuk het ook was, met mijn warrige chemokop is het ook weer fijn om in de rust van het ziekenhuis te zijn.
Dus ik lig weer in mijn witte bedje.

Ik wens jullie allemaal heel fijne kerstdagen. Geniet ervan met je geliefden. Samenzijn in liefde en gezondheid is het enige wat telt. Go for it!

Ik voelde me net Steve McQueen

en weer veilig in 't ziekenhuis