Hond aan eigen lijn

Vorige week nam ik afscheid van afdeling F6Zuid in het AMC. Ik zou er volgens protocol niet meer terugkeren, de rest van de behandeling was in dagbehandeling. Gisteren was ik er weer, om mogelijk weer gast te worden voor een aantal weken.
Gistermorgen bakte ik mijn ontb-eitje. Ik had mijn tas gepakt en bedacht me dat het misschien het laatste thuisgebakken ei van mijn leven zou zijn. Een letterlijke uitsmijter. En zie: vanmorgen stond ik toch weer met de koekenpan in handen.

Zo zie je maar hoe beperkt ons vermogen is om de toekomst te voorspellen. We maken ons druk over de toekomst, hebben daar allerlei verwachtingen van, maar hoe vaak gebeurt het nu echt dat ons beeld van de toekomst in overeenstemming is met wat er werkelijk gebeurt?
De uitdaging is me dit tijdens het hele komende proces steeds weer te realiseren. Momenteel sta ik stijf van de stress over de keuze tussen behandelingen en ziekenhuizen, maar ook over allerlei praktische zaken die samenhangen met het mogelijk voor langere tijd vertrekken uit Amsterdam. Deels zorgen van praktisch nut die afgehandeld - of gedelegeerd - moeten worden. Deels angsten voor alle toekomstige stappen in mijn behandeling, met talloze mogelijke bijwerkingen en eventuele gevolgen.

Voor dat laatste deel probeer ik te leren van onze honden. Bonnie en Bubbels genieten van elke dag. Hun enige zorg is bij ons in de buurt te blijven. Als aan die conditie wordt voldaan komt voor hun gevoel alles goed. Ze hebben de regie van hun leven geheel uit handen gegeven aan ons. Alle moeilijke beslissingen laten ze aan ons over: wat er wordt gegeten, of en hoelang er gewandeld wordt, of we bij ziekte wel of niet naar de dierenarts gaan en of ze dan wel of niet behandeld worden, alles laten ze aan ons over.
De consequenties daarvan aanvaarden ze zonder veel moeite. De oude Bonnie kan nog wel eens mopperen als het niet loopt zoals zij wil - met name als het op eten aankomt - Bubbels is happy ongeacht de omstandigheden. Ze nemen het leven zoals het komt. Geen zorgen over de toekomst - tot kwart-voor-etenstijd - geen wroeging over gedane zaken. Het zorgen maken hebben ze uitbesteed aan ons, de Baas.
De hondjes hoeven voor al deze berusting geen Zen-boeddhist te zijn, ze hoeven niet te mediteren of zichzelf dagelijks als een Samourai met de dood te verzoenen. Ze zíjn gewoon en denken niet teveel na. Zo simpel is het.

Om hier wat van te leren probeer mezelf in tweeën te delen: de Baas en de Hond. Af en toe ben ik Baas. Dan wordt er beroep gedaan op mijn rationale vermogens en mijn vermogen tot planning - dat zijn de momenten van verantwoordelijkheid en stress. Buiten die momenten probeer ik zoveel mogelijk Hond te zijn. Genieten van de omstandigheden zoals ze zijn. Mijn pootje uitsteken als de verpleegkundige daar om vraagt. Braaf me opkrullen in bed voor het middagslaapje. Wandelingetjes maken. Dicht bij de geliefden blijven. Tevreden zijn met wat me wordt voorgeschoteld.
De Baas in me roert zich echter nog veel te vaak. Misschien een periodieke narcose voor die man?

B&B minding their own business