De laatste dagen

Dit zijn mijn laatste dagen thuis. En dat bedrukt me.
Net nu ik me weer wat beter voel ga ik straks de ellende weer in. Ik ben bang voor bijwerkingen, voor complicaties. Maar nog de grootste angst heb ik voor het eventueel niet aanslaan van de behandeling. Weer mezelf verzwakken, half vermoorden met chemicaliën, om vervolgens de blasten alleen maar in aantal te zien toenemen.
Kijk naar mijn laatste serie behandelingen: ondanks het moordende trio van cytarabine, etoposide en methotrexaat zijn de kwaadaardige cellen alleen maar in aantal gegroeid. Terwijl de goede bloedcellen juist kapot gingen. Wat nu als het nieuwe trio wederom geen effect heeft?
Dan ben ik nog verder verzwakt en de resterende opties zijn beperkt.
Ja, er wordt gewerkt aan immuuntherapie voor mijn tumor. Maar dat bevindt zich nog in heel vroeg stadium. Komt dat op tijd voor mij?

Daarnaast heb ik geen zin om hier thuis weg te gaan. Het leven is fijn hier. Veel tijd samen met Lydia, kinderen die regelmatig langskomen, mijn eigen ruimte. Ik mag me dan niet optimaal voelen, als ik zo nog 10 jaar zou mogen leven, zou ik een gat in de lucht springen.
De afgelopen dagen is mijn actieradius ook toegenomen. Ik heb zelfs schip en gyrocopter geïnspecteerd. Dat bleek wel een flinke impact te hebben op mijn fysiek, maar toch, de wereld werd weer even groter dan de 100 meter lopen met de hondjes.
En nu weer voor een week of 3 opgesloten worden in de witte wereld van het ziekenhuis... het klinkt niet aanlokkelijk. Maandag hier thuis ons kerstdiner voor 20 man, de overige kerstdagen, Oud-en-Nieuw, ik mag het allemaal vanuit mijn witte bedje op afstand meemaken.
Toen ik vrijdag op het vliegveld in Hilversum stond becijferde ik dat het minimaal tot mei of juni zal duren voor ik daar weer mijn neus kan laten zien. Mits alles goed gaat met chemo en transplantatie. Een somber vooruitzicht.

Maar daar tegenover staat de strijdlust! Ik wil graag door met het leven, zelfs al is het gemankeerd zoals het nu is. Dan maar als halve invalide. En de weg vooruit loopt nu door de chemo. De kans dat het aanslaat is misschien niet heel groot, maar hij is er wel. En wat betekent een kanspercentage voor een individu? Voor mij is het gewoon leven of dood. Alles of niets. Eén of nul.

Dus zet ik maar weer mijn hondenmasker op. Ik laat me leiden naar de slachtbank, steek netjes mijn pootje uit. We zien wel waar het schip strandt. Doodgaan kan altijd nog.