Vrijmibo

De vrijdagmiddagborrel begon vandaag vroeg voor mij.

Al iets na één uur stonden de behulpzame dames van Bar Q2 klaar met diverse zakken en spuiten met heerlijke cocktails. Helaas niet bestemd voor gezellige orale inname, hangend aan de toog. Waarom zou je ook, als je de middelen direct in het bloed kunt spuiten? Dat zette me aan het denken; al die indrinkfeestjes die wij jarenlang thuis tolereerden, noodzakelijke voorbereiding voordat de puberbende zich naar de kroeg begaf - en daar uit budgettaire gronden vervolgens water dronk - hadden we met een directe intraveneuze toediening van alcohol aanzienlijk kunnen bekorten.

Ik had me voorgenomen om het allemaal maar over me heen te laten komen. Zelfs bij het inbrengen van infusen treedt op een bepaald moment een soort gewenning op.  Gelaten leg je je arm neer, en onbezwaard kijk je toe hoe er een naald in geschoven wordt.
Wel een moment van teleurstelling toen bleek dat mijn fijne, toegankelijke ader in de rechter arm, waar zoveel prikkende laboranten en verpleegkundigen de afgelopen weken hun blijdschap over hadden geuit, nu verhard en onbruikbaar geworden was. Gevolg van de zure chemicaliën, die de aderen kapot geëtst hebben. Ook links bleek mijn favoriete ader onbruikbaar. Niet fijn - blijvende schade.
Mijn verplegende beschermengel van vandaag werd er overigens niet warm of koud van. We zoeken wel een andere ader. Nog genoeg mogelijkheden. Niet iets om je druk over te maken.
Maar zo voelde het niet helemaal.

Diverse zakken werden opgehangen. De cocktails van de dag: cytorabine en etoposide, ondansetron ter voorkoming van misselijkheid en een grote zak zoutoplossing, om de zaak te verdunnen en door te spoelen. Etoposide klinkt als een dyslectisch heldengedicht. En cytorabine als een stel gek geworden cellen. Of cellen waar je gek van wordt. De naam ondansetron doet me denken aan een apparaat waar je minder door gaat dansen. Hoewel het me de komende weken moet redden van de vervelendste bijwerking, misselijkheid, heb ik er niet een heel vrolijke associatie bij.

Er dient zich een neuroloog aan. Ik was even helemaal vergeten dat er vandaag ook nog een ruggenprik op het programma stond. Welwillend manoeuvreer ik mezelf in foetushouding. Dit kan er ook nog wel bij. De naald doet dit keer pijn. En op het moment dat hij doordringt tot het hersenvocht schiet er een bliksemschicht door mijn linker been. Een elektrische lading van rug naar grote teen. Moeilijk om dan ontspannen te blijven liggen. Het blijkt dat er in het vocht nog wat losse zenuwen hangen. Deze te raken betekent onaangenaam gevoel, maar omdat ze loshangen worden ze niet makkelijk beschadigd.

Na een uur of drie is alles naar binnen gedrupt. Ik voel me raar, beetje daas, maar niet extreem slecht. Voor thuis krijg ik een pretpakket aan pillen mee. Voornamelijk tegen de misselijkheid, en tegen het dansen dus.
Een heel weekend om af te wachten wat voor kater deze vrijmibo me op gaat leveren. Maandag weer inchecken en onder permanente controle.

Fijn weekend allemaal!