Poepverhaal

Mijn huisgenoten hebben tot dusver heftig geprotesteerd tegen dit onderwerp, maar het moet er toch eens van komen, zeker na het ontlastende verhaal van gisteren. Het gaat vandaag over poepen.

De stoelgang is nu eenmaal een onlosmakelijk deel van chemobehandeling en tot dusver heb ik er - uit piëteit met jullie - vrijwel niks over gezegd. Maar om zomaar een van mijn grootste ongemakken te verzwijgen voelt niet goed, ik probeer tenslotte alle onderbuikgevoelens met jullie te delen. Als je dit hoofdstuk wilt overslaan, ga je gang. Klik dan NU op de terug-knop!

Nu we onder elkaar zijn met onverschrokken poep-nieuwsgierigen: het ongemak van de stoelgang is onvermijdelijk onderdeel van de behandeling. Elke lotgenoot in het ziekenhuis kan er over meepraten. Zowel de chemo zelf, als ook de medicijnen die je slikt ter bestrijding van de bijwerkingen van die chemo, kunnen constiperende of diarerende werking hebben. Het middel tegen misselijkheid dat ik nu gebruik, heeft bijvoorbeeld een sterk verstoppende werking. Leven met een continu zeeziek gevoel is niet te doen, maar geconstipeerd zijn is evenmin leuk.
En dan komen de medicijnen die bedoeld zijn om de stoelgang te reguleren. Ik heb diverse poedertjes en pillen en gedroogde pruimen om de zaak op gang te brengen of juist af te remmen. Dat is precisiewerk. Neem je er teveel van, dan kun je elk half uur rennen, neem je te weinig, dan loop je vast. Welk van de twee erger is kan ik niet zeggen. Het is kiezen tussen de Scylla en de Charybdis.

Als het vastloopt dan zit het ofwel hoog in je dikke darm, waardoor je in geen enkele houding kunt liggen zonder dag het pijn doet, of onder in je endeldarm, waardoor je continu denkt dat je moet poepen. Dat laatste moet dan ook eigenlijk, maar het proces vertoont gelijkenissen met het baren van een tienponder - iets dat je niet zomaar zonder hulpmiddelen en schade doet. Met een dergelijke bevalling ben ik eergisteren een hele nacht bezig geweest, om mij tenslotte met kunst en vliegwerk stukje bij beetje te bevrijden van het monster. Bij mij tot dusver zonder bloed, maar van andere patiënten hoor ik horrorverhalen, die mij hopelijk bespaard blijven.
Als de grote prop dan is weggewerkt blijkt vaak achter het harde stuk een zachte massa te zitten, waar de zachtmakende poedertjes blijkbaar wél enthousiast hun werking op hebben uitgeoefend. Je gaat dan in één keer van verstopping naar buikloop. Het is lastig te reguleren allemaal.

Een ander verschijnsel is dat de chemicaliën voor een groot deel via de ontlasting worden afgevoerd. De effecten daarvan zijn merkbaar. Vincristine bijvoorbeeld, dat voor 70% haar weg vindt via het darmstelsel, heeft een bijzonder hoge zuurgraad. Het wegwerken van de taaie, stinkende en bijtend zure poepresten die zich soms meerdere keren per dag aan mijn billen hechten, is een klus op zich. In het ziekenhuis maakte ik gebruik van vochtige doekjes, rubberen handschoenen en een doucheslang, maar het bleef behelpen en op een bepaald moment kon ik niet meer zitten van de pijn aan mijn onderstel.

Wat een verademing toen ik thuis kwam. Toen pas apprecieerde ik ten volle wat voor geweldige innovatie we eerder dit jaar in huis gehaald hadden. Ooit, na ongepland een maand in Dubai te hebben doorgebracht, was ik gewend geraakt aan het billen poetsen met behulp van waterdruk. Toen wij ons nieuwe huis verbouwden had ik me voorgenomen ook zoiets te laten inbouwen. Dit resulteerde in onze geweldige, verwarmde, automatisch sproeiende en vervolgens weer droogblazende WC. Met afstandsbediening.
Het hele proces wordt middels tiptoetsen geregeld, met een heerlijk verwarmde straal die precies de juiste plekjes schoonsproeit, waarna de ingebouwde föhn alles weer lekker droog maakt. Geen papier nodig, geen handwerk. In mijn besmettelijke fases erg goed voor de hygiëne: mijn handen hoeven niet beneden navel-niveau te dalen. En geheel zonder pijnlijk zitvlak als gevolg.
Mocht iemand na dit wervende verhaal geïnteresseerd zijn dan kan ik jullie uiteraard voorzien van nadere specificaties omtrent dit frisse-bips-wonder. Het is wellicht een idee om het ziekenhuis een aantal van deze potten kado te doen.

Zo, dat lucht op. Ook deze drol is gedraaid. Ik heb jullie even meegenomen naar de onderwereld van de chemo. Dan weet je even dat deze kant ook bestaat. Ik zal jullie er verder niet teveel mee vermoeien!

Thanks to Kitty! (indeed, very shitty)