Nieuw in de oude wereld

Naarmate de effecten van de chemotherapie langzaam wegebben, wordt mijn actieradius groter.
Ik wandel met de hondjes, loop door de straten. Niet verder dan enkele honderden meters van huis, mijn stamina is nog beperkt: een stukje de Pijp in of naar het Museumplein.

Ik begeef me dan in mijn vertrouwde buurtje, maar met een nieuwe identiteit die als een vermomming om me heen hangt: die van de kale kankerpatiënt. En met die nieuwe identiteit komt een nieuw perspectief. Ik ben iemand anders en ik neem de wereld anders waar.

Allereerst hoe ik er zelf uit zie. Ik ben nooit heel erg ijdel geweest, maar ik had toch altijd wel een idee over hoe ik uit zou moeten zien. De manen op mijn hoofd in semi-nonchalante stijl. Mutsen en capuchons vermeed ik zoveel mogelijk. De leesbril alleen op m'n neus indien echt noodzakelijk. Rechtop lopen met veerkrachtige tred.
Nu slof ik op halve snelheid rond, muts op m'n hoofd, soms geassisteerd door een capuchon, bril - die ik nu niet in mijn haar kan parkeren - permanent op de neus geplaatst. Ik zie er uit als halve debiel, and I love it. Het is een beetje vergelijkbaar met mijn eerdere optreden als skinhead, de verwondering over een wereld waarin je opeens een andere rol speelt.

In het Kruidvat, op zoek naar een middeltje dat verlichting kan bieden voor mijn jeukende, door chemo uitgedroogde huid, sta ik opeens voor het rek met shampoos en andere haarverzorgingsartikelen. Ik moet lachen, realiseer me dat ik hier niks meer te zoeken heb.
Mij een weg banend door de winkel wacht ik achter een oud dametje, dat moeizaam het gangpad op schuifelt. Had ik mij vroeger geërgerd aan dit oponthoud, nu bedenk ik me dat ik zelf over een paar weken me weer amechtig hijgend aan de schappen moet vastklampen. Dat ik misschien straks wel levend uit de behandeling kom, maar met onwillige, gevoelloze voeten en handen te maken heb, of andere lichamelijke ongemakken. En zelf obstakel ben voor anderen.

Als ik oversteek weet dat ik dit niet heel snel kan - mijn benen voelen als holle vogelbotjes. Eerst schaamde ik mij ervoor dat mensen op mij moesten wachten. Nu zie ik het als onderdeel van wie ik op dit moment ben. Men hoeft niet te weten waarom ik langzaam loop. Het is gewoon even zo.

Ik denk aan onze inburgering in Amsterdam vorig jaar. Alles in deze stad gaat in hoog tempo. Iedereen heeft haast. Eindhoven, onze vorige stad, is rustig en bedaard in vergelijking met hier. Fietsen gaat op moordend tempo, met de fietsbel als onontbeerlijk instrument.
Nu dus het omgekeerde voor mij. Alles op halve snelheid. Het geeft ook wel weer rust.
En een nieuw perspectief.