HDHD
Pas een paar jaar geleden kwam ik erachter dat ik een typisch ADHD-geval ben.
In verband met de kinderen verdiepte ik me toen in dit maar al te graag opgeplakte label en realiseerde me dat ik zelf aardig voldeed aan de criteria.
Niet dat het nooit tegen mij gezegd was. Vrienden noemen mij gekscherend HdHd, naar mijn voorletters, ik had dat altijd als grap afgedaan. Maar als ik er over nadacht, was ik typisch zo iemand die aan iets begint, zoals bijvoorbeeld 's ochtends een sok aantrekken, die dan vervolgens binnen 1 seconde zodanig afgeleid wordt door iets anders - en dan weer door iets anders, dat het wel een half uur kan duren tot de tweede sok aan de beurt is.
Mijn hoofd genereert elke 0,1 seconde een nieuw idee. Dat is heerlijk als je op zoek bent naar creatieve oplossingen, maar intussen is het ook een boel georganiseer om die stroom in te dammen, te selecteren op relevantie en je voorgenomen taken ook daadwerkelijk tot een goed einde te brengen.
Toch heb ik me daar redelijk goed in bekwaamd. Je zou kunnen zeggen dat ik de heerlijke creatieve vruchten pluk en daarnaast nét genoeg discipline heb om ook daadwerkelijk structureel iets van het leven te maken. Dat is wel een proces geweest van leren en accepteren.
Op de basisschool heeft mijn bezige hoofd me bijna genekt. Ze noemden mij een dromer - wat ik ook was, die zich niet kon concentreren - wat niet helemaal klopte, want ik verdronk mij in boeken en dromen en technische vraagstukken, waar ik totaal door geabsorbeerd werd. Mijn grote struikelblok op school bleek rekenen. We kregen op kringloop-papier gedrukte blocnotes met eindeloze rijtjes van de zelfde sommen. Van het type 5 x 3 + 4 x 2 = ...
Som nummer 1 en 2 gingen wel, maar de opdracht vergde dat je iets van 20 rijtjes van elk 5 sommen tot een goed einde bracht. De meer efficiënte en doelgerichte leerlingen concentreerden zich een kwartier en waren klaar. Ik droomde bij som 3 al weg en miste gymlessen, moest nablijven en kreeg zelfs huiswerk mee. Net zo lang tot ik alles weg gekauwd had. Het was niet goed voor mijn zelfvertrouwen. Zelfs mijn moeder ging twijfelen aan mijn mentale capaciteiten. Ik stevende rechtstreeks af op een weinig ambitieus middelbare-school advies.
Gelukkig had ik een reddende engel in de persoon van Meneer Van Haaften, mijn leraar van de 5e klas (groep 7). Hij begreep dat ik de sommen inhoudelijk prima aankon en dat het probleem school in concentratie, teveel herhaling en te weinig uitdaging. Hij liet me alleen het eerste rijtje maken en gaf daarna wat 'vraagstukken', extra moeilijke sommen die om verbeelding en creativiteit vroegen.
Ik bloeide op. Niet langer was ik de domme, lastige leerling. Ik kreeg weer zelfvertrouwen en bij de eerste proef-Cito toets was ik opeens nummer 2 van de klas.
Daarna heb ik nooit meer moeite gehad met school en ben even makkelijk door mijn studie Werktuigbouwkunde in Delft gegleden. Maar ook nooit meer heb ik dergelijk suf, herhalend werk gedaan. Daar had ik al snel programmeertalen en later spreadsheets voor. Zelfs strafwerk - schrijf 1000 keer 'ik zal niet op de muur tekenen' - genereerde ik al rond 1980 met een printer.
Ik heb dus geleerd te leven met een druk hoofd. Iets wat me veel gebracht heeft en wat ik zelf prefereer boven het slikken van onderdrukkende pillen.
Mijn maand in het ziekenhuis heeft me weer nieuwe inzichten gegeven. Toen mijn gewone, hyperactieve leven opeens aan de kant geveegd werd en ik feitelijk nog maar één doel in mijn leven over hield, daalde er een enorme rust over mij neer. Ik kan zelfs zeggen dat het me gelukkig maakte.
Wat een eenvoud, wat een simpel dagritme, wat ontzettend weinig om aan te denken. Hoe gemakkelijk om al die opborrelende gedachten aan de kant te zetten als niet-opportuun. Alleen een beetje schrijven - en een computerspelletje maken :) - dat was voldoende om tevreden te zijn.
Wat een rust opeens. Heerlijk.
Nu ik weer thuis ben, waar taken en uitdagingen op de loer liggen - en ik me minder goed voel dan in het ziekenhuis - is het wat minder makkelijk het gevoel van rust te hervinden. Maar ik blijf er naar op zoek, met zoveel mogelijk discipline, zoveel mogelijk eenvoud.
Want die rust in mijn hoofd, die smaakt naar meer.
In verband met de kinderen verdiepte ik me toen in dit maar al te graag opgeplakte label en realiseerde me dat ik zelf aardig voldeed aan de criteria.
Niet dat het nooit tegen mij gezegd was. Vrienden noemen mij gekscherend HdHd, naar mijn voorletters, ik had dat altijd als grap afgedaan. Maar als ik er over nadacht, was ik typisch zo iemand die aan iets begint, zoals bijvoorbeeld 's ochtends een sok aantrekken, die dan vervolgens binnen 1 seconde zodanig afgeleid wordt door iets anders - en dan weer door iets anders, dat het wel een half uur kan duren tot de tweede sok aan de beurt is.
Mijn hoofd genereert elke 0,1 seconde een nieuw idee. Dat is heerlijk als je op zoek bent naar creatieve oplossingen, maar intussen is het ook een boel georganiseer om die stroom in te dammen, te selecteren op relevantie en je voorgenomen taken ook daadwerkelijk tot een goed einde te brengen.
Toch heb ik me daar redelijk goed in bekwaamd. Je zou kunnen zeggen dat ik de heerlijke creatieve vruchten pluk en daarnaast nét genoeg discipline heb om ook daadwerkelijk structureel iets van het leven te maken. Dat is wel een proces geweest van leren en accepteren.
Op de basisschool heeft mijn bezige hoofd me bijna genekt. Ze noemden mij een dromer - wat ik ook was, die zich niet kon concentreren - wat niet helemaal klopte, want ik verdronk mij in boeken en dromen en technische vraagstukken, waar ik totaal door geabsorbeerd werd. Mijn grote struikelblok op school bleek rekenen. We kregen op kringloop-papier gedrukte blocnotes met eindeloze rijtjes van de zelfde sommen. Van het type 5 x 3 + 4 x 2 = ...
Som nummer 1 en 2 gingen wel, maar de opdracht vergde dat je iets van 20 rijtjes van elk 5 sommen tot een goed einde bracht. De meer efficiënte en doelgerichte leerlingen concentreerden zich een kwartier en waren klaar. Ik droomde bij som 3 al weg en miste gymlessen, moest nablijven en kreeg zelfs huiswerk mee. Net zo lang tot ik alles weg gekauwd had. Het was niet goed voor mijn zelfvertrouwen. Zelfs mijn moeder ging twijfelen aan mijn mentale capaciteiten. Ik stevende rechtstreeks af op een weinig ambitieus middelbare-school advies.
Gelukkig had ik een reddende engel in de persoon van Meneer Van Haaften, mijn leraar van de 5e klas (groep 7). Hij begreep dat ik de sommen inhoudelijk prima aankon en dat het probleem school in concentratie, teveel herhaling en te weinig uitdaging. Hij liet me alleen het eerste rijtje maken en gaf daarna wat 'vraagstukken', extra moeilijke sommen die om verbeelding en creativiteit vroegen.
Ik bloeide op. Niet langer was ik de domme, lastige leerling. Ik kreeg weer zelfvertrouwen en bij de eerste proef-Cito toets was ik opeens nummer 2 van de klas.
Daarna heb ik nooit meer moeite gehad met school en ben even makkelijk door mijn studie Werktuigbouwkunde in Delft gegleden. Maar ook nooit meer heb ik dergelijk suf, herhalend werk gedaan. Daar had ik al snel programmeertalen en later spreadsheets voor. Zelfs strafwerk - schrijf 1000 keer 'ik zal niet op de muur tekenen' - genereerde ik al rond 1980 met een printer.
Ik heb dus geleerd te leven met een druk hoofd. Iets wat me veel gebracht heeft en wat ik zelf prefereer boven het slikken van onderdrukkende pillen.
Mijn maand in het ziekenhuis heeft me weer nieuwe inzichten gegeven. Toen mijn gewone, hyperactieve leven opeens aan de kant geveegd werd en ik feitelijk nog maar één doel in mijn leven over hield, daalde er een enorme rust over mij neer. Ik kan zelfs zeggen dat het me gelukkig maakte.
Wat een eenvoud, wat een simpel dagritme, wat ontzettend weinig om aan te denken. Hoe gemakkelijk om al die opborrelende gedachten aan de kant te zetten als niet-opportuun. Alleen een beetje schrijven - en een computerspelletje maken :) - dat was voldoende om tevreden te zijn.
Wat een rust opeens. Heerlijk.
Nu ik weer thuis ben, waar taken en uitdagingen op de loer liggen - en ik me minder goed voel dan in het ziekenhuis - is het wat minder makkelijk het gevoel van rust te hervinden. Maar ik blijf er naar op zoek, met zoveel mogelijk discipline, zoveel mogelijk eenvoud.
Want die rust in mijn hoofd, die smaakt naar meer.
 |
| ze bestaan nog steeds... en ik krijg er weer de rillingen van! |
Jezus had ik die meneer van Haaften maar. Beetje te erg te relateren aan mijzelf dit verhaal. Zijn we dan toch echt vader en dochter?!
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk Herkenbaar....
BeantwoordenVerwijderenArjen
Wat gun ik veel kinderen een Mr van Haaften....... en nu hebben we HSHH:)
BeantwoordenVerwijderenIk lees al je verhalen ademloos; iedere dag weer een melange van levens-, anatomische-, relationele-, humor-, angst-, liefdes-, verbindings-, reis-, familie, levens- en nog véél meer lessen. Je biedt een rijk inzicht in jezelf én voor jezelf maar zeker ook voor al je volgers op je weg, mij voorop. Wie schrijft, die blijft! Beloof ons één ding, dat je altijd blijft schrijven........ Liefs Alexander
BeantwoordenVerwijderenBeetje te herkenbaar... Mag ik ook een meneer van Haaften?
BeantwoordenVerwijderenHeel herkenbaar die basisschool periode, en het printen van de strafregels. Zelf was ik ook goed met het kleinste lettertype in Word voor de wekelijkse overhoring van Engels van 1 bladzijde uit het woordenboek. Was ook heel fijn dat die Engelse leraar ze netjes op volgorde opsomde, mijn enige kans als dyslect op een 10..... Herman ik lees je verhalen elke keer weer met veel plezier, ik hoop dat je uit het schrijven een enorme kracht blijft putten, want dan hebben we echt een winwin situatie. Ik heb respect voor de manier waarop jij deze weg bewandeld, zet hem op!
BeantwoordenVerwijderenLiefs Gijs