Game, Set and Match!

Beste mensen! Ik was niet van plan om een saaie ziekenhuis-update te schrijven. Maar ik krijg vragen van alle kanten en er is ook daadwerkelijk iets te melden.

Laat ik met het saaie beginnen.
Maandag werd ik weer aan het infuus gekoppeld. Het wordt steeds moeilijker om een goede ingang te vinden - prikken begint een angst te worden. Was het eerst een piece of cake om een goede ader te vinden, nu is het een zoektocht die zelfs voor het eenvoudige bloedprikken soms meerdere pogingen nodig heeft. Laat staan voor het plaatsen van een infuus, waarbij de naald een stuk dieper moet doordringen in de ader en waarbij klepjes en verhardingen daarbij in de weg kunnen staan. Regelmatig verdwijnt de naald onder de huid, om dan te stuiten op een obstakel. Dat is pijnlijk en frustrerend. Maar ook dit keer lukte het uiteindelijk.

Zoals ik al schreef werkt deze terugkeer naar het ziekenhuis rustgevend. Enerzijds word ik beter ontzorgd met medicijnen tegen misselijkheid en hoofdpijn, wat het leven een stuk aangenamer maakt.  De combinatie van die twee ongemakken voelt erger dan de som der delen.
Anderzijds is hier de rust van het absolute niksdoen. Voor mij een les om het leven thuis beter in te richten. Taken beter rantsoeneren, bezoeken korter houden, meer slapen.

De Methotrexaat vloeide binnen anderhalf uur mijn lichaam binnen. Al kort daarna gevolgd door periodieke toediening van foliumzuur, dat paradoxaal genoeg weer de werking moet verminderen. Het is een bizar evenwicht dat wordt nagestreefd: aan de ene kant een zo hoog mogelijke dosis toedienen, aan de andere kant zorgen dat het weer zo snel mogelijk mijn lichaam verlaat. De schade aan de blasten versus de schade aan het lichaam. Met name voor de nieren werd gevreesd.
Vanuit mijn perspectief als gebruiker deden die nieren uitstekend dienst: aangejaagd door de zoutoplossing die ik in de hoeveelheid van een kwart liter per uur kreeg toegediend, moest ik vrijwel continu plassen. Het lichaam wordt doorgespoeld, de methotrexaat uitgeplast. De weeë chemische geur die daarmee gepaard gaat hangt om me heen, lijkt zich door mijn poriën te wurmen, zich in ontlasting en darmgas te nestelen. Als je het eenmaal herkent is het misselijkmakend.

Gelukkig bleken de nieren ook getalsmatig te voldoen aan de verwachtingen. De concentratie methotrexaat, de graadmeter voor mijn ontslag hier, daalde sneller dan verwacht. Bij mij dan weer de zorg of de kuur wel voldoende effectief is geweest.
Elke twaalf uur wordt mijn bloed gemeten. Zo ook vannacht om 3:00 uur. Na drie kwartier, enkele prikken en twee verpleegkundigen verder bleek dat de target gehaald was. Ik mag weer naar huis!

Terwijl ik zit te wachten op de arts voor het ontslaggesprek, word ik gebeld door Rein, mijn broer.
Hij heeft zijn bloed laten onderwerpen aan een test om vast te stellen of hij als stamcel-donor kan optreden. Alleen bij broers en zussen is er een redelijke kans op een match. Is die er niet, dan ben je aangewezen op een database met vreemden, waarbij de kans op een  treffer slechts 1 op 50.000 is. Plus daarbij verdere complicaties door 'vreemder' bloed.
Ik heb maar één broer. Al drie weken geleden heeft hij zijn bloed afgegeven. Al drie weken verkeerden we in spanning. De procedure is dat de donor eerst wordt gecontacteerd, daarna pas de begunstigde. Het is tenslotte aan de donor om definitief ja of nee te zeggen.

Rein belt mij dus. Zijn openingszin: 'we hebben dus niet voor niets dezelfde flauwe humor'. Ik antwoord: 'maar gelukkig niet dezelfde flauwe tumor'. QED.

Het is een volledige match!! Ik heb tranen in mijn ogen. Rein ook. Behalve de veel grotere kans op acceptatie van het donorbloed door mijn lichaam, is het ook bijzonder idee om straks door het leven te gaan met Reins bloed in mijn aderen. Het maakt ons - nog meer dan dat al het geval was - tot bloedbroeders.
Ik ben weer positiever over de transplantatie. Hoewel ik op jacht blijf naar specifieke medicijnen om deze behandeling te voorkomen.

En zo weer naar huis. Weer wat wijzer, weer een stapje verder.
Over twee dagen weer poliklinisch de vrijdagmiddagborrel, met dit keer slechts twee cocktails - geen rug dit keer. En dan volgende week maandag weer de methotrexaat, herhaling van deze week.
Dan een of 2 weken rust en door voor de volgende ronde.

Bloedbroeders!

Tinder for Blood Brothers