Even kankeren

Lieve mensen, ik heb de afgelopen dagen wat stukjes geschreven maar ze voelden niet helemaal goed. Ik had - net als de afgelopen dagen fysiek het geval was - het gevoel geconstipeerd te zijn. Een blog-block. Er zat iets groots voor de uitgang dat verdere doorstroom verhinderde.
Net kwam ik er achter in gesprek met coach Jet wat me dwars zat: ik ben boos, ik heb het gewoon even helemaal gehad!

Op dit blog straal ik steeds maar positivisme en levensvreugde uit. Tegenover lezers, artsen en verpleegkundigen toon ik me steevast coöperatief en medewerkend - de beste patiënt van het ziekenhuis. Maar ik ben er even helemaal klaar mee!
Het is geen tekort aan overlevingsdrang. Hoe verder ik kom, hoe meer ik thuis ben en nadenk over het 'leven hierna', hoe groter de uitdaging om me aan mijn Samouraibelofte te houden en de dood als nul-optie te omarmen.
Maar wel ben ik klaar met al die vieze chemische rotzooi die in mijn lijf gespoten wordt. Al die naalden die mijn aderen kapotmaken. Die vieze plastic slangen die me aan infuuspalen kluisteren. De misselijkheid, hoofdpijn, klotsende benen, kortademigheid, de algehele malaise, gebrek aan energie, het leven van een bejaarde. En de pillen die ik moet slikken om me minder misselijk, hoofdpijnerig, klotsend, kortademig en bejaard te voelen.
Gadverdamme, ik heb het even helemaal gehad!

Nog even samengevat: Kutzooi!!!!

Ok. Dat is er uit.
En ik sluit niet uit dat ik ook in de toekomst mijn verder weer positieve reeks van verhalen af en toe zal onderbreken om wederom mijn ongenoegen uit te braken. Het is namelijk niet heel fijn allemaal.
Het heeft niet te maken met de motivatie om dit traject door te maken. Ik wil graag blijven leven en ik begrijp - verstandelijk - heel goed het nut van alle behandelingen die ik onderga. Elke verpleegkundige of arts die aankomt met een nieuwe naald, slang of zak geef ik ruim baan en het zal nooit die ene ingreep zijn die me boos maakt. Maar het is vergelijkbaar met de boosheid die je overvalt als je opeens ontdekt dat je in de verkeerde trein gestapt bent. Je weet dan op dat moment al dat het noodlot al heeft toegeslagen. Er is niets meer aan te veranderen. Maar je moet nog wel even drie haltes de verkeerde kant op reizen, om dan over te stappen en vervolgens 2 uur te laat op je bestemming aan te komen. Gedurende de hele reis blijf je toch een beetje mopperen. Elke kilometer de verkeerde kant op, elk ongewenst station, elke overstap doet pijn, ondanks dat je al in de eerste minuut wist dat het je lot was. Tijdens zo'n treinreis - en hoe vaak zat ik niet in de trein naar Nijmegen terwijl ik dacht dat ik in die naar Eindhoven zat - wist ik dat het geen zin had om me continu te beklagen. Maar een keer goed kankeren naar iedereen die op Whatsapp online was, werkte wel. Vandaar dit stukje!

En voor het vervolg weet ik dat ik niet altijd de beste patiënt hoef te zijn. Ik mag ook best eens een gewone zieke zijn, die er niet altijd zin in heeft. Positivisme mag dan mijn aangeboren trademark zijn, ik gun mezelf voortaan af en toe uit die rol te vallen.

Zo, die drol is eruit. En nu lekker twee weken zonder naalden!

duizend bommen en granaten!